تبریز، روزگاری نه چندان دور به عنوان باغ شهر ایران معروف بود؛ درختان سر به فلک کشیده و استوار این شهر در محلات و حواشی شهر موجب شده بود تا شهر از ورزش نسیم باد نفسی تازه کند. اما توسعه شهری موجب شد روز به روز باغات سرسبز این شهر رخت از منظر شهری بسته و زمینی برای بلند مرتبه سازی هموار کند که همراه با این سرعت توسعه و آلایندگی کارخانجات ملحق به شهر و افزایش غیر قابل تصور وسایل نقلیه در کنارت مازوت سوزی نیروگاه، چتری سیاه بر سر تبریز سایه افکند.
دیر زمانی نیست که در هر تیره و تاریکی ناشی از آلودگی بر فراز این شهر چشم به ورزش بادی داشتیم تا درختان سر به فلک کشیده شهر دست به دست هم داده و آسمان را خوشرنگ کنند. دیر زمانی نیست که شب های گرم تابستان تبریز با ورزش نسیم و رقص برگ درختان به هوایی مطبوع و مثال زدنی در اوج تابستان بدل می شد. اما امروز نه نشانی از آن درختان به جا مانده و نه نامی از آن باغ ها و فقط نام این باغ ها در تابلو های معابر عمومی، کوچه ها، شهرک ها، محلات و خیابان ها جای مانده است.
هر چند شهردار تبریز در تشریح پروژه‌های بزرگ شهرداری در راستای حفظ و احیای باغات شهر خبر از تملک ۴۱۶ هکتار از باغات تبریز در سال‌های اخیر داده، اما به روایت عینی امسال شاهد خشکاندن چمن بسیاری از بلوارهای شهر و تبدیل آنها به سنگفرش بوده و همچنین به بهانه هرس سنگین پاییزی امسال شاهد قلع و قمع شاخ درختان بودیم که بلاشک سال ها طول خواهد کشید تا همان درخت، همان شاخه را باور نموده و همان سایه چتر برگ ها را بر زمین بیفکند. وقتی از خشکاندن چمن ها و قلع و قمع شاخ درختان می‌پرسم تمامی نگاه ها و جواب ها سمت کم آبی است. کم آبی، دلیلی دیگر که کمر همت بسته تا قامت سروهای این شهر را بر زمین نهاده و چمن هایش را سنگفرش نموده و باعث پدیدار شدن این سوال در آستانه روز درختکاری می‌شود که درخت بکاریم؟ یا آب نداریم، نکاریم؟
به قلم: خاطره ارسلانی تیروان