فریاد سکوت ما را بشنوید؛ نان‌آوران ما در آستانه فروپاشی هستند

جناب آقای رئیس‌جمهور، رئیس قوه قضائیه، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی و رئیس سازمان تأمین اجتماعی

با سلام و احترام،
ما، جمعی از همسران، فرزندان و پدرانِ کارگران یک واحد تولیدی در شهرک صنعتی آخولای تبریز، امروز نه به عنوان شاکی، که به عنوان خانواده‌هایی در آستانه فروپاشی، قلم به دست گرفته‌ایم. زمانی که نان‌آور خانه برمی‌گردد و چشم‌هایش از خستگی و خجالت برقی نمی‌زند، ما همه قصه را می‌فهمیم.
حدود سه ماه است که آرامش از خانۀ ما رخت بربسته است. از مهرماه تا امروز (آذر)، حق بیمه عزیزانمان قطع شده است. این یعنی بیماری فرزندمان در مطب دکتر می‌ماند، یعنی دغدغه یک حادثه کوچک کاری، کابوس شبانه‌مان شده است. اما درد بزرگ‌تر، حقوق زندگی است. پس از جنگ ۱۲ روزه، پرداخت حقوق به شکل عجیبی دچار وقفه شده است. کارگر زحمتکش ما، به جای استراحت پس از یک شیفت سخت، باید هفته‌ها دنبال مدیر بدود تا حقوقش را، آن هم نه به صورت کامل، بلکه قسمت‌قسمت و خردشده دریافت کند. گاهی پنج میلیون، گاهی کمتر. بقیه‌اش «بعداً». آن «بعداً» که می‌رسد، قسط خانه، کرایه و هزینه مدرسه بچه‌ها دیر شده است.
وقتی مرد خانه از روی درماندگی اعتراض می‌کند، با جملاتی تحقیرآمیز مثل «برو برای خودت کار دیگری پیدا کن» مواجه می‌شود. انگار که ۱۰ یا ۱۵ سال از جوانی‌اش را همانجا نگذاشته است. انگار که قابل‌ترین جایگزین برای یک انسان زحمتکش، تهدید به اخراج است.
استرس و اختلافات خانوادگی هر روز عمیق‌تر می‌شود. کرامت انسانی نان‌آور خانواده روز به روز بیشتر لگدمال می‌شود. آینده فرزندانمان، که باید در آرامش درس بخوانند، تحت‌الشعاع ناامنی اقتصادی قرار گرفته است. بیمه درمانی که پشتوانه سلامت خانواده است، به کلی تعطیل شده.
ما از شما، به عنوان بالاترین مقامات اجرایی، قضایی و تأمین اجتماعی کشور، خواهش می‌کنیم:
۱. فوراً دستور بازرسی ویژه از کارخانه‌های شهرک صنعتی آخولای تبریز و وضعیت پرداخت حقوق و بیمۀ کارگران را صادر فرمایید.
۲. الزام قانونی مدیریت به پرداخت فوری و یکجای کلیه معوقات حقوقی و بیمۀ کارگران را در دستور کار قرار دهید.
۳. از تخلف آشکار قطع حق بیمه (که حق مسلم و ذخیرۀ آینده کارگر است) جلوگیری کنید.
۴. در برابر توهین و تهدید به اخراج کارگران معترض، از کرامت نیروی کار دفاع کنید.
ما نام و نشان دقیق کارخانه را می‌دانیم، اما از ترس تلافی و اخراج نان‌آورمان، در این نامه سرگشاده ذکر نمی‌کنیم. آیا شما نمی‌توانید ما را بیابید؟ آیا بازرسان شما نمی‌توانند با مراجعه به شهرک صنعتی آخولای تبریز و پرس‌و‌جو از کارگرانی که سه ماه است بیمه ندارند، ما و درد ما را پیدا کنند؟

کارگران این مرز و بوم، ستون‌های خاموش اقتصاد کشور هستند. وقتی این ستون‌ها از درون می‌پوسند، تمام ساختمان در معرض خطر است. به داد خانواده‌های ما برسید، قبل از آنکه فریاد خاموش ما، به بحرانی بی‌بازگشت تبدیل شود.

با امید به عدالت و اقدام فوری
جمعی از خانواده‌های نگران و خسته کارگران شهرک صنعتی آخولای تبریز
دی ماه ۱۴۰۴

پیام آذربایجان