نگاهی به سبک فرزندپروری در خانواده‌های تک‌سرپرست
امروزه تعداد زیادی از خانواده‌ها به صورت تک والدی اداره می‌شوند. تک والد شدن می‌تواند اغلب از طریق جدایی و طلاق، مرگ شریک زندگی، یا شرایط دیگر مانند پذیرفتن سرپرستی کودک اتفاق بیفتد. هم مرد و هم زن می‌توانند تک والد باشند، اما اگر جدایی و طلاق صورت گرفته باشد، اغلب این مادر است که والد مقیم است و فرزندان به طور جداگانه با هر دو والدین وقت می‌گذرانند. کودکان باید خود را با عدم حضور همیشه هر دو والدین در کنار یکدیگر وفق دهند. برخی از کودکان باید با یک خانه جدید، مدرسه یا تغییرات دیگر سازگار شوند. اگر یکی از والدین رابطه جدیدی ایجاد کرده باشد، ممکن است بزرگسالان جدید یا فرزندان دیگری باشند که باید به آنها عادت کنند. برخی از کودکان نیز تمام زندگی خود را با یک والد مجرد زندگی کرده‌اند و ممکن است مجبور نباشند با تغییراتی که فرزندان خانواده‌های دو والدی ممکن است با آن مواجه شوند دست و پنجه نرم کنند.
تک والد بودن می‌تواند هم چالش‌ها و هم مزایایی داشته باشد. چالش‌هایی که برای والدین مجرد وجود دارد می‌تواند به شرح زیر باشد:
- مدیریت بدون کسی که بتوان بار مسئولیت را به خصوص در مواقع سخت با او به اشتراک گذاشت.
- اشتغال، مدیریت زندگی و فرزندپروری به صورت همزمان
- رسیدگی به هرگونه درگیری با والد دیگر
- مواجهه با مشکلات مالی
مزایا برای والدین مجرد می‌تواند به شرح زیر باشد:
- احساس خوشحالی یا آسودگی از تنهایی، به خصوص اگر درگیری وجود داشته باشد
- برخورداری از آزادی انتخاب بیشتر
- گذراندن وقت بیشتر با فرزندان و ایجاد پیوند نزدیکتر با آنان
تأثیرات روی کودکان
انتقال به یک خانواده تک والدی تغییر بزرگی برای کودکانی است که به زندگی با دو والدین عادت کرده‌اند. ممکن است تغییرات بزرگ دیگری مانند تغییر خانه، تغییر مدرسه، از دست دادن ارتباط با دوستان یا سازگاری با زندگی با پول کمتر وجود داشته باشد. والد مسئول در این شرایط می‌تواند با دادن فرصتی برای سوگواری به کودکان کمک کند. فرزندان در هر سنی که باشند، جدایی از والدین یا سایر تغییرات بزرگ می‌تواند برای آنان باعث احساس غم و اندوه و از دست دادن شود. بعلاوه هر کودک متفاوت است و نحوه واکنش آنها می‌تواند به سن، بلوغ و شرایط تغییر بستگی داشته باشد. کودکان ممکن است به حمایت بیشتر از سوی والدین، سایر اعضای خانواده، مراقبان و معلمان نیاز داشته باشند. با این حال تحقیقات نشان می‌دهد که کودکانی که با یک والد زندگی می‌کنند به همان اندازه شاد هستند که با هر دو والدین یا در خانواده‌های ناتنی زندگی می‌کنند. چیزی که اهمیت دارد، داشتن یک رابطه خوب با والدین، خواه با آنها زندگی کند یا نه، و زندگی آرام و بدون درگیری است. خوب بودن روابط با خواهر و برادر، خوشگذرانی با خانواده و روابط خوب در مدرسه نیز مهم است. وقتی روابط خوبی با فرزندان خود داشته باشید و یک شبکه حمایتی قوی داشته باشید، تک والد بودن نمی‌تواند مشکل برانگیز باشد و شاید بزرگ شدن در خانه تک والدی بتواند مهارت‌های مهم زندگی را به کودکان بیاموزد و آنها را مبتکر، مستقل و انعطاف‌پذیر بار بیاورد. آنها می‌توانند یاد بگیرند که خود را با تغییرات عمده زندگی وفق دهند.
کودکانی که با یک والد مجرد زندگی می‌کنند، اغلب به دلیل نقش‌های اضافی که دارند می‌توانند بالغ‌تر باشند. آنان بسیار بیشتر درگیر کارها و تصمیمات هستند و باید کارهایی را برای خود و شاید خواهر و برادر انجام دهند. در این شرایط والد باید به فرزند خود بگوید که به او افتخار می‌کند و برای کاری که انجام می‌دهد ارزش قائل است. با این حال، مهم است که کودکان کودکی خود را زود از دست ندهند. همچنین نباید آنها را با نگرانی‌های بزرگسالان، از جمله نگرانی‌های مالی، تحت فشار قرار داد. بودن با دوستان، ورزش کردن، خلاق بودن یا خیال پردازی، همه بخش‌های مهم دوران کودکی هستند که به آنها کمک می‌کند تا در زندگی خود تعادل داشته باشند.