ما زنان، حتی اگر از مرحله‌ی نوجوانی دخترانه عبور کرده باشیم، آن بخش دخترانه از وجودمان سپری نشده، از دست نرفته، با ماست. زنده است، در عمیق‌ترین بخش‌های خودآگاه و ناخودآگاهمان، با جوش و خروش و سرزندگی حی و حاضر است.
و گاهی به بهانه‌ای هم که شده، باید به آن من پنهان نوجوانمان میدان بدهیم که بیاید، روشود، در میانه برقصد، سرزندگی کند و شور حیات را در رگ های وجودمان به جریان آرد.
حداقل گاهی باید به او میدان بدهیم. با بهانه‌ی روز دختری، با مرور خاطراتی و با زنده کردن نفس‌هایی که پر از امید بودند و سرشار اززندگی…
شاید این یک اشتباه فلسفی باشد که ما به طور مطلق خود را به مراحل نوجوانی، جوانی، میان سالی و کهولت تقسیم می‌کنیم و در سایه‌ی مطلق‌سازی این مقوله‌بندی (categorization) به انکار و ذبح! بخش‌هایی از وجودمان می‌پردازیم که در ما زنده‌اند اما فقط کمرنگ شده‌اند.
ما زنان، به احیای دختری سرزنده، با نشاط، سالم و پر از امید در روح و جسم‌مان نیاز داریم، حتی اگر سنی از ما گذشته باشد.
# روز دختر بر همه زنان و دختران سرزمینم مبارک باد.
دکتر نرمینه معینیان