در تاریخ هنر ایران، نام‌هایی هستند که در هیاهوی رسانه‌ای گم نمی‌شوند، زیرا رد قلمشان بر گل‌برگ‌های فرهنگ و حافظه‌ی هنری این سرزمین باقی مانده است. مهرزمان فخار منفرد، یکی از آن نام‌هاست؛ نگارگری که در ۲۰ شهریور ۱۳۳۲ در شهرری چشم به جهان گشود و در ۷ مرداد ۱۴۰۰ چشم از جهان فروبست، اما آثارش همچنان به زندگی ادامه می‌دهند.
او با دریافت درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، جایگاه خود را در میان نگارگران بنام ایران تثبیت کرد. شاگردی استادانی چون سوسن‌آبادی، علی اشراقی، علی مطیع و بیوک احمری، موجب شد تا در طیف گسترده‌ای از رشته‌های هنرهای سنتی، از تذهیب و گل و مرغ تا نقاشی لاکی، پشت شیشه و آب‌رنگ‌پردازی، دستی توانا داشته باشد.
فعالیت حرفه‌ای مهرزمان فخار منفرد، تنها به خلق اثر محدود نبود؛ او یکی از معدود زنانی بود که در جایگاه داور جشنواره‌های مهم هنری، از جمله جشنواره هنرهای تجسمی فجر و نمایشگاه بین‌المللی قرآن کریم، نقشی کلیدی ایفا کرد. همین حضور مؤثر در داوری، گواه اعتماد جامعه هنری به دانش و سلیقه اوست.
دستاوردهای او نه فقط در قالب جوایز متعدد داخلی و بین‌المللی، بلکه در تحسین منتقدان و مخاطبان آثارش نیز مشهود است. از تندیس و دیپلم افتخار دوسالانه نگارگری تا لوح سپاس از وزارت اوقاف کویت و سفارت اوستیای شمالی، همه و همه نشانه‌هایی از اعتبار جهانی این بانوی هنرمند است.
مهم‌تر از همه اما، روح ایرانی و لطافت زنانه‌ای‌ست که در آثارش جاری است. گل‌های او، نه صرفاً تزیین قاب‌ها، که روایتگر زیبایی، صبر و حکمت هستند؛ همچون خودش که بی‌صدا، اما پرشکوه، در دل هنر ایران ریشه دواند.
زادروز مهرزمان فخار منفرد، نه فقط یادآور تولد یک هنرمند، که فرصتی است برای ادای احترام به زنان هنرمندی که در فضای مردسالار هنر، راه خود را با اصالت، پشتکار و خلاقیت باز کردند و اثری جاودان از خود به‌جا گذاشتند.