تخریب محیط زیست نه‌تنها سلامت فیزیکی، بلکه به طور جدی سلامت روانی و اجتماعی انسان‌ها را نیز تهدید می‌کند. این پیوند عمیق میان روانشناسی و حفاظت از محیط زیست باعث شده که نقش روانشناسان در حفظ طبیعت پررنگ‌تر شود؛ چراکه آن‌ها با شناسایی اثرات روانی آسیب‌های محیطی و همچنین ترویج رفتارهای سازگار با محیط زیست، می‌توانند تغییرات مؤثری ایجاد کنند.
بحران‌هایی مانند گرمایش زمین، نابودی جنگل‌ها و کاهش تنوع زیستی، اغلب نتیجه رفتارهای انسانی هستند؛ بنابراین، توجه به ریشه‌های رفتاری این مسائل و اصلاح آن‌ها، برای مقابله با این بحران‌ها ضروری است. پیامدهای چنین تخریبی تنها به محیط زیست محدود نمی‌شود، بلکه ممکن است عامل فروپاشی جوامع، افزایش تنش‌های اجتماعی و گسترش بیماری‌های روانی همچون اضطراب و افسردگی گردد. از همین رو، تغییر رفتار انسان‌ها به عنوان نخستین و اساسی‌ترین گام در حفاظت از منابع طبیعی اهمیت می‌یابد؛ البته این تغییر باید واقع‌بینانه و اثرگذار باشد، چرا که برنامه‌هایی که به بُعد روانشناختی انسان توجه نکنند، موفقیت چندانی نخواهند داشت.
در این راستا، تدوین سیاست‌ها و راهبردهای محیط‌زیستی باید بر پایه یافته‌های علمی حوزه روانشناسی انجام شود. با این حال، تعامل میان روانشناسان و فعالان محیط زیست همچنان جای پیشرفت دارد و استفاده از پژوهش‌های کاربردی و همکاری‌های بین‌رشته‌ای، می‌تواند اثربخشی مداخلات زیست‌محیطی را به مراتب افزایش دهد.
برای اثربخشی بیشتر، پیشنهاد می‌شود مداخلات بر رفتارهایی با بیشترین تأثیر پایدار متمرکز باشند، به جای تعیین محدودیت برای افراد، رفتارهای مثبت و انتخاب‌هایی مانند خرید محصولات سازگار با محیط زیست یا استفاده از وسایل نقلیه پاک تشویق شوند و تمرکز اصلی بر سازمان‌ها و نهادها باشد تا فقط بر افراد. همچنین، بهره‌گیری از پاداش‌های درونی مانند حس انتخاب و تعلق اجتماعی، اثربخش‌تر از پاداش‌های بیرونی است.
آموزش اصول رفتار تغییر به معماران، مهندسان، سیاست‌گذاران و متخصصان محلی، همراه با ارزیابی مستمر نتایج، از دیگر گام‌های کلیدی است. تقویت شبکه‌های بین‌رشته‌ای، انتقال شفاف و ساده اطلاعات به سیاست‌گذاران و مردم، ثبت و انتشار یافته‌ها، بهره‌گیری از ظرفیت رسانه‌ها و جذب حمایت بخش خصوصی نیز از راهبردهای ضروری است.
در تعیین رفتار هدف باید عملی بودن، قابلیت سنجش و تأثیرگذاری رفتار را سنجید و گاهی رفتارهای تاثیرگذار ولی یکباره (مثل خرید یک خودرو برقی) نسبت به رفتارهای کوچک و تکرارشونده، ارجحیت دارند. بعلاوه، سیاست‌گذاری و تغییرات ساختاری در سطح سازمان‌ها اغلب بر محیط زیست تاثیر بیشتری دارد تا اقدامات فردی.
در تمام این فرایند، عوامل اثرگذار بر رفتار انسان همچون ارزش‌ها، نگرش‌ها، فشار اجتماعی و دانش عملی، باید در نظر گرفته شوند. آموزش مهارت‌های کاربردی و فراهم‌کردن حق انتخاب برای افراد، از واکنش منفی کاسته و احساس کنترل شخصی را حفظ می‌کند. مهم اینکه مؤثرترین برنامه‌های تغییر رفتار، همزمان انگیزه‌های درونی و بیرونی افراد را هدف قرار می‌دهند.
در نهایت، همکاری هماهنگ روانشناسان و کارشناسان محیط زیست و توجه به ابعاد انسانی، می‌تواند به حفاظت پایدار طبیعت و در نتیجه تضمین سلامت زمین و بشر منجر شود.