شجاعالدین شهابی، زاده یکم دی ۱۳۱۷ در تبریز، هنر را از خانه آغاز کرد. او نقاشی را نزد پدرش، رضا شهابی ـ از شاگردان استاد کمالالملک و منصور عابدینی ـ آموخت و همین آموزش اولیه، بنیان مسیر حرفهای او را شکل داد. نخستین نمایشگاه نقاشی شهابی در سال ۱۳۴۷ در تالار قندریز تهران برگزار شد؛ رخدادی که آغاز حضور جدی او در فضای هنری کشور بهشمار میآید.
شهابی تحصیلات دانشگاهی خود را در آمریکا ادامه داد و مدرک فوقدیپلم را از دانشگاه سانتاکروز کالیفرنیا و لیسانس مجسمهسازی را از دانشگاه ایالتی سنخوزه دریافت کرد. این تجربه آکادمیک، نگاه او را از نقاشی به سوی حجم و مجسمهسازی گسترش داد و موجب شد آثارش میان دوبُعد و سهبُعد، هویتی مستقل پیدا کند.
او در کنار خلق اثر، حضوری پررنگ در آموزش و مدیریت هنری داشته است؛ از عضویت در انجمن هنرمندان Phi Kappa Phi آمریکا و هیئت رئیسه انجمن مجسمهسازان ایران گرفته تا داوری دوسالانههای مجسمهسازی، سفالگری و رویدادهای دانشجویی در موزه هنرهای معاصر ایران و گالری صبا. شهابی از سال ۱۳۵۸ مدیر، مؤسس و مدرس کارگاه هنر بود و سالها در دانشگاههایی چون الزهرا، دانشگاه آزاد، دانشگاه هنر یزد و دانشگاه هنر نیشابور به تدریس پرداخت. همچنین بنیانگذاری مرکز آموزش هنرهای تجسمی کاخموزه سعدآباد و انتشار بیش از ۲۰ جلد کتاب در حوزه هنرهای تجسمی، بخش مهمی از کارنامه فرهنگی او را تشکیل میدهد.
کارنامه نمایشگاهی شجاعالدین شهابی، گسترهای وسیع از ایران تا آمریکا و آسیا را دربر میگیرد. از نمایشگاههای نقاشی در تالارهای تهران در دهه ۴۰ و ۵۰ خورشیدی تا نمایش آثار نقاشی و مجسمه در دانشگاهها و مراکز فرهنگی کالیفرنیا، هند و تایلند. در سالهای بعد نیز نمایشگاههای متعدد مجسمهسازی در موزهها، گالریها و فرهنگسراهای تهران، نوشهر و دیگر شهرها برگزار کرده است.
شجاعالدین شهابی را میتوان هنرمندی دانست که هم در خلق اثر و هم در تربیت نسلهای تازه هنرمندان نقش داشته است؛ چهرهای که پیوند تجربه سنتی، آموزش آکادمیک و تعهد فرهنگی را در مسیر هنرهای تجسمی ایران بهخوبی نمایندگی میکند.