سرویس خبری نویسنده

وقتی به اشعار شهریار شاعر دلها، سید محمدحسین بهجت تبریزی، فکر می‌کنم، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید، گستره‌ی وسیع احساسات و مضامینی است که او در اشعارش به تصویر کشیده؛ از عشق به ایران و زیبایی‌های بی‌بدیع طبیعت گرفته تا ارادت خالصانه و وصف‌ناپذیرش به ساحت قدسی اهل بیت (ع) و خاندان پیامبر. اما در میان این دریای بیکران، اشعار مذهبی او، گویی بند نافی است که جان و روح ما را به معنویت و باورهای عمیق شیعی پیوند می‌زند.

در استایل، همیشه چیزی فراتر از ظاهر وجود دارد. چیزی که نه فقط دیده می‌شود، بلکه احساس می‌شود. ممکن است یک کت و شلوار گران‌قیمت یا پیراهنی با طراحی خاص و لاکچری توجه را جلب کند، اما بدون یک کفش باکیفیت، تمیز و متناسب، همه‌ آن زیبایی در هوا معلق می‌ماند؛ بی‌ریشه، بی‌وزن، بی‌اثر.

«دستی به اتحــاد برآرید و عـدل و داد / با دست اتحـــاد تــوان دادِ عـــدل داد

ایران به معنــویت جاوید زنــده بـود / این زنده مرده است که آن مرده زنـده باد»

این دو بیت از شهریار، به روشنی بر اهمیت اتحاد و عدالت تأکید دارند و نگاهی عمیق به هویت ایران و جایگاه آن در تاریخ ارائه می‌دهند.

شعر محمدحسین شهریار، تنها در کتاب‌ها نماند؛ از کافه‌های قدیمی تهران تا رادیو تبریز، از دل آواز ایرانی تا نغمه‌های موسیقی عاشیقی، شعر او راه خودش را به موسیقی باز کرد. شهریار فقط شاعر نبود؛ صدای دلِ مردم بود که موسیقیدان‌ها هم شنیدند.

سگ‌ها، همراه وفادار انسان‌ها از دیرباز، امروز هم با سرگردانی، آسیب‌پذیری و تضاد رفتار انسان‌ها مواجه‌اند؛ موجوداتی که وابسته به ما هستند، اما همچنان قربانی تصمیم‌ها، محدودیت‌ها و خطرات محیط شهری‌اند.

با وجود آن‌که تبریز مهد تولد نخستین سینمای ایران و زادگاه یکی از چهره‌های پیشگام این هنر، «خان‌بابا معتضدی» است، اما آمارهای رسمی سال ۱۴۰۴ نشان می‌دهند که این شهر در میان کلان‌شهرهای ایران، پایین‌ترین میزان مراجعه به سینما را دارد. این در حالی است که سینما، نه‌تنها ابزاری برای سرگرمی، بلکه یکی از قدرتمندترین ابزارهای فرهنگی، آموزشی و اجتماعی در جهان امروز شناخته می‌شود. بررسی روند شکل‌گیری سینما در ایران و مقایسه آن با سینمای کشورهای منطقه از جمله ترکیه، نشان می‌دهد که فاصله‌ای معنادار در استفاده از ظرفیت‌های این صنعت بین ما و آن‌ها شکل گرفته است. آیا زمان آن نرسیده که دوباره از تبریز، خاستگاه نخستین سینمای ایران، جریانی نو در بازآفرینی این هنر آغاز شود؟

ورود شمار قابل توجهی از شهروندان عراقی به تبریز، به‌ویژه برای تحصیل، نگاه‌ها را متوجه این پدیده کرده است. شهری که تاریخی طولانی در تجارت و تعاملات فرهنگی دارد، اکنون با پرسشی جدی روبه‌روست: آیا این موج تازه مهاجرت فرصتی برای رشد و رونق است یا تهدیدی برای منابع و هویت شهری؟

در دل محله شلوغ ششگلان، میان کوچه‌های پیچ در پیچ و بدون هیچ بنر یا اطلاعیه‌ای، میز خدمت زنان برپا شده است؛ جایی که زنان تبریز برای گرفتن پاسخ بیمه، مشاوره، آموزش و خدمات اجتماعی آمده‌اند، اما بسیاری از شهروندان حتی از وجود آن خبر ندارند.

چند روز پیش در ترکیه تصمیم گرفتم قورمه‌سبزی درست کنم…