سرویس خبری شهری

 این یادداشت را با احترام و قدردانی نسبت به تلاش‌ها و زحمات همه بزرگان و پیشکسوتان عرصه مدیریت شهری می‌نویسم؛ با این امید که طرح این دیدگاه‌ها راه را برای نقدی اندیشمندانه و گفت‌وگویی سازنده هموارتر کند.

این یادداشت به چالش‌های جدی دسترس‌پذیری در شهر می‌پردازد؛ جایی که موانع فیزیکی، زیرساخت‌های ناکارآمد و بی‌توجهی مدیریتی، زندگی روزمره افراد دارای معلولیت را با دشواری‌های سنگین روبه‌رو کرده و ضرورت اصلاح فوری و اصولی را یادآوری می‌کند.

سباستین ریچی، خبرنگار فرانسوی در حاشیه رویداد رسانه‌ای جام امید تبریز را شهری منظم و تمیز عنوان نمود.

ترافیک تبریز تنها حاصل ازدحام خودروها نیست؛ نشانه‌ای از چالش میان اعتماد، قانون و مدیریت است.

در حالی‌که بسیاری از شهرهای دنیا با تکیه بر علم، فناوری و طراحی دقیق شهری به‌دنبال کاهش ترافیک هستند، در برخی نقاط شهر ما اقداماتی صورت می‌گیرد که نه‌تنها کمکی به روان‌سازی عبور و مرور نمی‌کند، بلکه مشکلات را دوچندان می‌سازد. یکی از این اقدامات، جدول‌گذاری‌های بی‌مورد در خیابان‌های کم‌عرض است؛ تغییری که ظاهر را منظم‌تر جلوه می‌دهد، اما در عمل، حرکت مردم و خودروها را دشوارتر می‌کند.

در پیاده‌روهای شهر تبریز، نصب موانع فلزی به عنوان راهکاری برای جلوگیری از ورود موتورسواران و خودروها به این فضاها، نه تنها نتوانسته است از تردد غیرمجاز وسایل نقلیه جلوگیری کند، بلکه خود تبدیل به معضلی برای عابران پیاده شده است. با توجه به مشکلات متعدد، نیاز به تغییرات اساسی در رویکردها و اقدامات قانونی احساس می‌شود.

ترافیک سنگین این روزهای تبریز، نفس خیابان‌های شهر را گرفته است، از نصف‌راه تا آبرسان، خودروها ساعت‌ها در صف‌های طولانی گرفتارند و شهروندان از بسته‌شدن ناگهانی مسیرها، کمبود پارکینگ و تصمیم‌های بی‌برنامه گلایه دارند.

۷ مهر، روز ملی آتش‌نشان در ایران، یادآور رشادت‌ها و جان‌فشانی‌های نیروهای امدادی در دل حوادث و بحران‌هاست. اما در کنار آتش، دود و انفجار، تهدیدی کمتر دیده‌شده و پنهان، بارها جان آتش‌نشانان را به خطر انداخته: آسانسورهای غیراستاندارد؛ تجهیزاتی که به جای کمک‌رسانی، گاه به تله‌ای مرگبار تبدیل می‌شوند.