سرویس خبری کودک و نوجوان

ژانت میخائیلی، از پیشگامان تصویرگری کتاب کودک در ایران، هنرمندی بود که با طرح‌های ساده، رنگ‌های شاد و نگاهی انسانی، دنیای خیال کودکان را تصویر کرد. با وجود سال‌ها فعالیت حرفه‌ای، عمرش در گمنامی و فقدان حمایت گذشت، اما آثارش همچنان در حافظه تصویری نسل‌ها باقی مانده‌اند.

گاهی جسته و گریخته به گوشمان می‌خورد که برخی نوجوانان در دورهمی‌های صمیمی با هم‌سالانشان، با زبانی آکنده از کلمات تحقیرآمیز یا رکیک شوخی می‌کنند

داشتن همبازی برای کودکان همواره به عنوان یکی از عوامل مهم رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی شناخته شده است. بازی با همسالان فضایی فراهم می‌کند تا کودکان مهارت‌هایی مانند همکاری، حل تعارض، ابراز احساسات و تخیل را تجربه کنند. اما آیا الزام داشتن تعداد زیادی همبازی برای همه کودکان، امری ضروری و ثابت است؟ یا اینکه این انتظار بیش از همه برگرفته از تجربه و خاطرات ما بزرگ‌ترهاست؟

دوقلو بودن اغلب جذابیت‌ها و چالش‌های منحصر به‌فردی را با خود به همراه دارد، اما در پس این شباهت‌های چشم‌گیر، نیازی مهم و کمتر دیده‌شده نهفته است: ضرورت توجه به فردیت و هویت مستقل هر کودک. خانواده و مدرسه، به‌عنوان نخستین نهادهای اجتماعی، نقش کلیدی در شکل‌دهی شخصیت و استقلال دوقلوها دارند؛ نقشی که اگر به‌درستی ایفا نشود، می‌تواند سال‌ها بر روان و مسیر زندگی آن‌ها تاثیر بگذارد.

رشد شتابان موتورسواری در میان نوجوانان ایرانی، اگرچه به ظاهر نشانی از جسارت، هیجان و میل به استقلال است، اما واقعیت تلخ دیگری را نیز آشکار کرده: افزایش آسیب‌های جسمی، روانی، و گاهی افت تحصیلی. در این میان، توجه جدی خانواده، مدرسه و مسئولان به آموزش، نظارت و تقویت عزت‌نفس، مهم‌ترین راهکار برای ساختن آینده‌ای امن‌تر و پویاتر برای نسل امروز به شمار می‌آید.

امروز، سبک زندگی آنلاین نه‌تنها مسیر یادگیری کودکان را شکل می‌دهد، بلکه سرنوشت تحصیلی و عاطفی فردای آن‌ها را نیز رقم می‌زند. سؤال این‌جاست: در مدیریت این دریای بی‌کران، خانواده تا چه اندازه آگاه و همراه است؟

از سال ۲۰۰۵ تاکنون، بیش از ۱۲۰ هزار کودک در سراسر جهان، در نتیجه جنگ و درگیری، جان خود را از دست داده یا دچار معلولیت شده‌اند؛ طبق این آمار، روزانه حدود ۲۰ کودک قربانی جنگ و خشونت می‌شوند. این ارقام هولناک، عمق فاجعه و آثار ویرانگر جنگ بر زندگی کودکان را آشکارا منعکس می‌کند.

چندی است که تبریز با عنوان «شهر دوستدار کودک» شناخته می‌شود، عنوانی که اگرچه می‌تواند مایه مباهات باشد، اما واقعیت‌های موجود، فاصله‌ای عمیق و جدی بین این ادعا و استانداردهای لازم را آشکار می‌سازد.