سرویس خبری فیلم و سریال

در روزهایی که سینمای ایران هنوز زبان تکنیک را نمی‌دانست، مردی از تبریز آمد و دوربین را آگاه کرد. ساموئل خاچیکیان، کارگردانی که دلهره را به تصویر بدل کرد، در ۲۹ مهر به دنیا آمد و تا پایان عمر، دست از آزمودن برنداشت.

با وجود آن‌که تبریز مهد تولد نخستین سینمای ایران و زادگاه یکی از چهره‌های پیشگام این هنر، «خان‌بابا معتضدی» است، اما آمارهای رسمی سال ۱۴۰۴ نشان می‌دهند که این شهر در میان کلان‌شهرهای ایران، پایین‌ترین میزان مراجعه به سینما را دارد. این در حالی است که سینما، نه‌تنها ابزاری برای سرگرمی، بلکه یکی از قدرتمندترین ابزارهای فرهنگی، آموزشی و اجتماعی در جهان امروز شناخته می‌شود. بررسی روند شکل‌گیری سینما در ایران و مقایسه آن با سینمای کشورهای منطقه از جمله ترکیه، نشان می‌دهد که فاصله‌ای معنادار در استفاده از ظرفیت‌های این صنعت بین ما و آن‌ها شکل گرفته است. آیا زمان آن نرسیده که دوباره از تبریز، خاستگاه نخستین سینمای ایران، جریانی نو در بازآفرینی این هنر آغاز شود؟

تهمینه میلانی، فیلمساز، فیلمنامه‌نویس، معمار و کنشگر اجتماعی، امروز ۱۵ شهریور، شمع تولد ۶۵ سالگی‌اش را خاموش می‌کند. زنی که هیچ‌گاه در قاب محدود کلیشه‌ها نماند و بی‌هراس، دوربینش را به سمت تاریکی‌های ناگفته جامعه گرفت. میلانی، بی‌آنکه دروغ بگوید یا ریا بورزد، سال‌هاست از زنان، از انسان، از زخم‌های باز تاریخ این سرزمین سخن می‌گوید.

انجمن سینمای جوانان ایران فراخوان پویش فیلم‌سازی «وطن به روایت من» را منتشر کرد.

“موسی کلیم الله” با سرمایه‌گذاری هنگفت و جلوه‌های ویژه‌ خیره‌کننده، مخاطب را به دلِ تاریخ می‌برد و داستان پرفراز و نشیب زندگی حضرت موسی (ع) را به تصویر می‌کشد. اگرچه طولانی بودن فیلم مورد انتقاد برخی قرار گرفته، اما شکوه بصری، بازی‌های قوی و ارزش‌های اخلاقی و مذهبی فیلم، تجربه‌ای سینمایی به‌یادماندنی را رقم می‌زند.

پروین اعتصامی مشهورترین شاعر زن ادبیات معاصر ایران با سرودن ۶۰۶ شعر در قالب های مثنوی، قطعه، قصیده در ۲۵۰۰ بیت، نامی بزرگ در میان شاعرانی که همدردی با محرومان و توجه به حقوق زنان را دارد داشته و ولع و شوق به آموختن، گفتن، سرودن، تاختن به ظلم و استبداد و توجه به خانواده و ستون‌های آن یعنی والدین در اشعارش موج می‌زند.