سرویس خبری هنرمندان

در روزهایی که سینمای ایران هنوز زبان تکنیک را نمی‌دانست، مردی از تبریز آمد و دوربین را آگاه کرد. ساموئل خاچیکیان، کارگردانی که دلهره را به تصویر بدل کرد، در ۲۹ مهر به دنیا آمد و تا پایان عمر، دست از آزمودن برنداشت.

۲۷ مهر، سالروز تولد یکی از چهره‌های تأثیرگذار تئاتر معاصر ایران است؛ نویسنده‌ای که نمایش را نه‌فقط صحنه‌ای برای اجرا، بلکه بستری برای التیام و آگاهی می‌داند. چیستا یثربی، با قلمی جسور و نگاهی روان‌شناسانه، مرز میان هنر و درمان را درنوردیده است.

در میان انبوه داستان‌ها، افسانه‌ها و اسطوره‌هایی که قهرمانانش دوردست‌اند، دلی دومرول ملموس‌تر و انسانی‌است. قابل فهم‌تر است، الهه نیست، قهرمان نیست، ضد قهرمان نیست، نه بد هست نه خوب، نه سیاه هست نه سفید. انسانی است میان غرور و بلاهت، میان شور و ترس، میان خشم و پرسشگری. و اتفاقا خوبی نقش اول به همین است.

بیش از پنجاه سال از مرگ پیکاسو می‌گذرد و همچنان یکی از تأثیرگذارترین و بحث‌برانگیزترین هنرمندان قرن بیستم باقی مانده است، اما هم‌زمان پرسشی درمورد پیکاسو مطرح است: آیا باید او را به‌خاطر رفتارهای زن‌ستیز و استعماری‌اش، از نو ارزیابی کرد؟

قصه مردی که با پاهایش رویا می‌کشدقصه‌ی رحیم عظیمی پر از درس‌ها و الهام است. او به ما نشان می‌دهد که حتی وقتی زندگی درها را می‌بندد، همیشه می‌توان مسیر تازه‌ای گشود و راهی نو پیش گرفت.
در دل کوچه‌های تبریز، هنرمندی زندگی می‌کند که قصه‌اش سرشار از شجاعت است. «رحیم عظیمی» معروف به «پانگار»، مردی که حادثه‌ای سخت دستانش را گرفت، اما توانست پاهایش را به قلمی جادویی بدل کند. او نه‌تنها در برابر سرنوشت تسلیم نشد، بلکه با هنر مینیاتور، پیام امید و ایمان را به جهانیان مخابره کرد.

شهناز خلیلی ایرندگانی از آن دست زنان بی‌ادعا و بلندهمت بود که عمر خود را در آفرینش طرح‌هایی صرف کرد که ریشه در تاریخ و دل در هنر داشت. بانویی از دیار بلوچستان که جان به جان سوزن‌دوزی بخشید و خود در دل تار و پود این هنر ماندگار شد.

ژانت میخائیلی، از پیشگامان تصویرگری کتاب کودک در ایران، هنرمندی بود که با طرح‌های ساده، رنگ‌های شاد و نگاهی انسانی، دنیای خیال کودکان را تصویر کرد. با وجود سال‌ها فعالیت حرفه‌ای، عمرش در گمنامی و فقدان حمایت گذشت، اما آثارش همچنان در حافظه تصویری نسل‌ها باقی مانده‌اند.