سرویس خبری دکتر نرمینه معینیان

ما زنان، حتی اگر از مرحله‌ی نوجوانی دخترانه عبور کرده باشیم، آن بخش دخترانه از وجودمان سپری نشده، از دست نرفته، با ماست. زنده است، در عمیق‌ترین بخش‌های خودآگاه و ناخودآگاهمان، با جوش و خروش و سرزندگی حی و حاضر است.

بار دیگر زمین را کنده‌اند، بلوک‌ها را بیرون ریخته‌اند.

ابتدا گمان می‌کنم شاید مربوط به اموری از قبیل کابل‌کشی و… باشد…

«دستی به اتحــاد برآرید و عـدل و داد / با دست اتحـــاد تــوان دادِ عـــدل داد

ایران به معنــویت جاوید زنــده بـود / این زنده مرده است که آن مرده زنـده باد»

این دو بیت از شهریار، به روشنی بر اهمیت اتحاد و عدالت تأکید دارند و نگاهی عمیق به هویت ایران و جایگاه آن در تاریخ ارائه می‌دهند.

گاهی جسته و گریخته به گوشمان می‌خورد که برخی نوجوانان در دورهمی‌های صمیمی با هم‌سالانشان، با زبانی آکنده از کلمات تحقیرآمیز یا رکیک شوخی می‌کنند

میان اصالت اندیشه و فنون نمایشی سخن گفتن، تفاوتی بنیادین وجود دارد؛ آنچه از دل و تجربه برمی‌خیزد، با آنچه صرفاً به مهارت‌های بیانی متکی است، فاصله‌ای عمیق دارد.

خیابان را می‌پیمایم و مرور می‌کنم مانند کتابی زنده که در مقابل دیدگانم هر لحظه صحنه عوض می‌کند و به رنگی درمی‌آید.

شعر زیبای سهراب را با هم مرور کنیم:
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب
یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.
آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب…

گاهی آگهی هایی بر در و دیوار می بینیم با عنوان طلاق توافقی که گزینه طلاق را به ذهن می آورند.

در شرایط عادی نیز موقعیت‌های استرس‌زا وجود دارد، اما به ویژه در شرایط جنگ و نامعلومی آینده، فشار روانی می‌تواند شکننده و حتی فلج کننده باشد. پس چه باید کرد؟

چند سال است که در عبور‌های روزمره‌ام از معابر عمومی، صحنه‌ای به کرات به چشمم می‌خورد:

«شیئی با نخی آویزان از درخت» … درونش دعا و طلسمی برای منظوری نامعلوم که با خطی عجیب و رموزی غریب نوشته شده…