سرویس خبری دکتر نرمینه معینیان

آلودگی هوا دیگر یک بحران فصلی نیست؛ معضلی است که نفس شهرها را تنگ کرده و کیفیت زندگی شهروندان را هر روز بیش از پیش تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. این یادداشت نگاهی انتقادی دارد به علت‌ها، پیامدها و بی‌توجهی‌هایی که ما را به وضعیت امروز رسانده است.

رواج گسترده‌ی انواع پروتزها و کالاهای موسوم به زیبایی، امروز به یکی از نگرانی‌های جدی اجتماعی بدل شده است؛ پدیده‌ای که با پشتیبانی نظام سرمایه‌داری و موج‌های مد، نه‌تنها سلیقه و هویت زنان را هدف می‌گیرد، بلکه با ایجاد معیارهای کاذب زیبایی، آنان را به سمت خودفریبی، ناخرسندی از بدن و وابستگی دائمی به کالاهای ظاهرساز سوق می‌دهد.

ما زنان، حتی اگر از مرحله‌ی نوجوانی دخترانه عبور کرده باشیم، آن بخش دخترانه از وجودمان سپری نشده، از دست نرفته، با ماست. زنده است، در عمیق‌ترین بخش‌های خودآگاه و ناخودآگاهمان، با جوش و خروش و سرزندگی حی و حاضر است.

بار دیگر زمین را کنده‌اند، بلوک‌ها را بیرون ریخته‌اند.

ابتدا گمان می‌کنم شاید مربوط به اموری از قبیل کابل‌کشی و… باشد…

گاهی جسته و گریخته به گوشمان می‌خورد که برخی نوجوانان در دورهمی‌های صمیمی با هم‌سالانشان، با زبانی آکنده از کلمات تحقیرآمیز یا رکیک شوخی می‌کنند

میان اصالت اندیشه و فنون نمایشی سخن گفتن، تفاوتی بنیادین وجود دارد؛ آنچه از دل و تجربه برمی‌خیزد، با آنچه صرفاً به مهارت‌های بیانی متکی است، فاصله‌ای عمیق دارد.

خیابان را می‌پیمایم و مرور می‌کنم مانند کتابی زنده که در مقابل دیدگانم هر لحظه صحنه عوض می‌کند و به رنگی درمی‌آید.

شعر زیبای سهراب را با هم مرور کنیم:
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب
یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.
آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب…

گاهی آگهی هایی بر در و دیوار می بینیم با عنوان طلاق توافقی که گزینه طلاق را به ذهن می آورند.