سرویس خبری دکتر نرمینه معینیان

گاهی جسته و گریخته به گوشمان می‌خورد که برخی نوجوانان در دورهمی‌های صمیمی با هم‌سالانشان، با زبانی آکنده از کلمات تحقیرآمیز یا رکیک شوخی می‌کنند

میان اصالت اندیشه و فنون نمایشی سخن گفتن، تفاوتی بنیادین وجود دارد؛ آنچه از دل و تجربه برمی‌خیزد، با آنچه صرفاً به مهارت‌های بیانی متکی است، فاصله‌ای عمیق دارد.

خیابان را می‌پیمایم و مرور می‌کنم مانند کتابی زنده که در مقابل دیدگانم هر لحظه صحنه عوض می‌کند و به رنگی درمی‌آید.

شعر زیبای سهراب را با هم مرور کنیم:
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب
یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.
آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب…

گاهی آگهی هایی بر در و دیوار می بینیم با عنوان طلاق توافقی که گزینه طلاق را به ذهن می آورند.

در شرایط عادی نیز موقعیت‌های استرس‌زا وجود دارد، اما به ویژه در شرایط جنگ و نامعلومی آینده، فشار روانی می‌تواند شکننده و حتی فلج کننده باشد. پس چه باید کرد؟

چند سال است که در عبور‌های روزمره‌ام از معابر عمومی، صحنه‌ای به کرات به چشمم می‌خورد:

«شیئی با نخی آویزان از درخت» … درونش دعا و طلسمی برای منظوری نامعلوم که با خطی عجیب و رموزی غریب نوشته شده…

پل‌های عابر پیاده، که روزی برای آسایش شهروندان ساخته شدند، اکنون در سکوت شب به کمین‌گاه ناامنی تبدیل شده‌اند. تاریکی، تابلوهای تبلیغاتی و بی‌توجهی، این مکان‌ها را به پاتوق‌هایی ناامن برای نوجوانان و به‌ویژه زنان و دختران بدل کرده است. چه باید کرد؟

طبق گزارش خبرگزاری تسنیم، آمار مصدومین چهارشنبه سوری تا ساعت ۲ بامداد ۲۹ اسفند ۱۴۰۳ به ۵۵۶۸ نفر رسید که به تفکیک عبارت است از ۳۳۸ قطع عضو، ۱۵۵۷ مورد آسیب چشم، ۱۵۳۱ مورد سوختگی و ۱۹ مورد مرگ.

چهارشنبه سوری، جشنی زیبا و اصیل است؛ سرشار از معناها و کارکردهای اجتماعی و روانشناختی عمیق و لطیف، اما امروزه به جای آن همه زیبایی،