سرویس خبری پروین بابایی

آمارهایی که مرتب از افزایش نرخ «تجرد قطعی» می‌گویند، اغلب با نگرانی‌های بزرگ‌نمایی‌شده همراه می‌شوند. اما واقعیت این است که بسیاری از این نگرانی‌ها ریشه در نگاه سنتی به ازدواج و خانواده دارند؛ نگاهی که امروز با تغییرات اجتماعی، پزشکی و فرهنگی دیگر نمی‌تواند مرجع قطعی قضاوت باشد.

در استایل، همیشه چیزی فراتر از ظاهر وجود دارد. چیزی که نه فقط دیده می‌شود، بلکه احساس می‌شود. ممکن است یک کت و شلوار گران‌قیمت یا پیراهنی با طراحی خاص و لاکچری توجه را جلب کند، اما بدون یک کفش باکیفیت، تمیز و متناسب، همه‌ آن زیبایی در هوا معلق می‌ماند؛ بی‌ریشه، بی‌وزن، بی‌اثر.

شعر محمدحسین شهریار، تنها در کتاب‌ها نماند؛ از کافه‌های قدیمی تهران تا رادیو تبریز، از دل آواز ایرانی تا نغمه‌های موسیقی عاشیقی، شعر او راه خودش را به موسیقی باز کرد. شهریار فقط شاعر نبود؛ صدای دلِ مردم بود که موسیقیدان‌ها هم شنیدند.

سگ‌ها، همراه وفادار انسان‌ها از دیرباز، امروز هم با سرگردانی، آسیب‌پذیری و تضاد رفتار انسان‌ها مواجه‌اند؛ موجوداتی که وابسته به ما هستند، اما همچنان قربانی تصمیم‌ها، محدودیت‌ها و خطرات محیط شهری‌اند.

ورود شمار قابل توجهی از شهروندان عراقی به تبریز، به‌ویژه برای تحصیل، نگاه‌ها را متوجه این پدیده کرده است. شهری که تاریخی طولانی در تجارت و تعاملات فرهنگی دارد، اکنون با پرسشی جدی روبه‌روست: آیا این موج تازه مهاجرت فرصتی برای رشد و رونق است یا تهدیدی برای منابع و هویت شهری؟

چند روز پیش در ترکیه تصمیم گرفتم قورمه‌سبزی درست کنم…

چند روز پیش در جمعی نشسته بودم. زنی کنارم بود که از مدتها پیش می‌شناختمش…

کاهش آمار ازدواج در ایران سال‌هاست به دغدغه‌ای اجتماعی تبدیل شده است. اغلب تحلیل‌ها، انگشت اتهام را به سوی مشکلات اقتصادی یا توقعات جوانان نشانه می‌رود. اما در میان زنان تحصیل‌کرده و مستقل، دلایل دیگری نهفته است؛ دلایلی که به حقوق، آزادی و کیفیت زندگی مشترک مربوط می‌شود، نه صرفاً به جیب خالی یا رویاهای دست‌نیافتنی.

این چند سطر برای یاد کردن از یک دانشمند ایرانی و زنی تأثیرگذار است؛ پزشکی که نه‌تنها در ایران بلکه در جهان نام خود را ماندگار کرد و نشان داد که در روزگاری که مسیر پیشرفت برای زنان دشوار بود، می‌توان با اراده و دانش تاریخ‌ساز شد.