سرویس خبری یادداشت

چهار سال قبل، در بامداد ۱۰ آبان ماه ۱۳۹۹، محمد محمدپور، شریف ترین مدیرکل تاریخ فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان شرقی، از میان ما رفت و ما همچنان، در حسرت جای خالی او و امید به تکثیر نسل چنین مدیرانی روزگار می گذرانیم،

ارتقای وضعیت زنان روستایی، می‌تواند به توسعه پایدار کمک کند. در ایران فعالان زنان توجهی به وضعیت زنان روستایی نداشته‌اند و آنان نیز وسیله‌ای برای گفتن از مسائل خود در اختیار ندارند. این حوزه کاملا برای فعالان زنان ناشناخته‌ است…

بازار تاریخی تبریز، یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین بازارهای سرپوشیده در ایران و حتی در جهان است. این بازار به عنوان یکی از مهم‌ترین مراکز تجاری و فرهنگی کشور، از دیرباز محلی برای داد و ستد، تبادل فرهنگ و هنر و همچنین اجتماع مردم بوده است. با معماری خاص و چشم‌نواز خود، این بازار توانسته است هویت فرهنگی و اقتصادی تبریز را حفظ کند و به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شود. در حال حاضر نیز مرمت این بازار به منظور حفظ اصالت و ماندگاری ساختار آن، توجه به جزئیات معماری اصیل و همچنین بهبود زیرساخت‌های لازم برای استفاده مدرن از آن توسط سازمانهای ذیربط و به ویژه شهرداری منطقه ۸ تبریز صورت می‌گیرد.

اگرچه می‌توان گفت در عرف فرهنگ ایرانی همواره به کمتر خندیدن زنان تأکید شده، اما با نگاهی دقیقتر می‌توانیم بگوییم خنده به طور کلی و نه تنها برای زنان، فعلی است که خط و مرزهایی برای آن ترسیم شده و خنده در حد لودگی در فرهنگ ما پسندیده نبوده است…

پیش از ظهور شبکه‌های اجتماعی، بلاگر به کسانی گفته می‌شد که وبلاگ شخصی داشتند و معمولاً روزانه در آن تولید محتوای متنی می کردند. وبلاگ‌ها موضوعات مختلفی داشتند؛ معرفی فیلم و کتاب، خاطره نویسی، طنز و سرگرمی، مطالب تاریخی، سفرنامه، آشپزی و… بستر مناسبی بود که هر کسی که حرفی برای گفتن داشت، بدون تشریفات راهیابی به رسانه‌ها می‌توانست ارائه کند و به فراخور جذابیت و مفید بودن مطالبش، خوانندگانی داشت که بهره‌مند می‌شدند و تبادل نظر می‌کردند. اما با ظهور گوشی‌های هوشمند و بعد، اینستاگرام و برنامه‌های مشابه، هم تعداد بلاگرها بیشتر شد، هم حوزه‌هایشان متنوع‌تر و مخاطبانشان بیشتر. بیشترین این بلاگرها را هم بلاگرهای حوزه روزمرگی! تشکیل می‌دهند؛ یعنی حوزه‌ای که در مورد همه چیز تولید محتوا می‌کند.

تربیت جنسی از دشوارترین و حساس‌ترین تربیت‌ها محسوب می‌شود که اندک اشتباه و غلطی در آن ممکن است کودکان را به وادی فساد بکشاند. بسیاری از دشواری‌های جنسی، روانی و اجتماعی بزرگسالی، ریشه در دوران کودکی دارد. والدین در مورد تربیت جنسی کودکان‌شان بیشترین مسئولیت را بر عهده دارند اما گاهی در این مورد نقش خود را چنانکه باید و شاید ایفا نمی‌کنند، چرا که می‌پندارند آگاهی فرزندان‌شان نسبت به مسائل جنسی باعث گمراهی آنها خواهد شد و از طرف دیگر حجب و حیا و شرم والدین نیز مانع ارائه‌ی اطلاعات جنسی به فرزندان می‌شود.

موسیقی در ادوار مختلف تاریخ ایران، به عناوین و دلایل مختلف، مسیری پر از محرومیت‌ها و ممنوعیت‌ها را پیموده و بدیهی است که در اثر این محرومیت‌ها زنان بسیار کمتر به موسیقی بپردازند. به عبارتی در طول تاریخ هنر ایران، نواختن ساز و خوانندگی به‌طور عموم پیشه‌ای مردانه بوده است و اگر نوع نگاه فرهنگ ایرانی به موسیقی‌دانان و موسیقی‌نوازان و آوازخوانان  را نیز در نظر بگیریم، در می‌یابیم که پرداختن زنان به موسیقی تا چه اندازه موضوعی مسأله‌دار و ممنوعه محسوب می‌گشته است.

تجارت غیرقانونی گیاهان و مشتقات آنها گونه‌های متعدد و منابع طبیعی مهم را تهدید و نابود می‌کند و ممکن است مشکلات بهداشتی را به همراه داشته باشد. این تجارت غیرقانونی که با ظرفیت‌های تجاری اینترنت تقویت شده، در تحقیقات جرم‌شناسی نسبتاً نادیده گرفته شده است. نظارت بر بازارهای غیرقانونی گیاهان محدود است، زیرا هنوز در سطح جهانی، آگاهی و ظرفیت فنی در خصوص تحقیقات و تعقیب مجرمان وجود ندارد. به‌خصوص در مورد گیاهان در معرض انقراض، مسأله از حساسیت بیشتری برخوردار است.

مد هنر-صنعتی است که با تولید انبوه و از رده خارج کردن کالاها به صورت مصنوعی، آسیب‌های بسیاری را مورد توجه محیط زیست نموده و از این رو همواره یکی از موضوعات جنبش‌های زیست محیطی، مد بوده است. جنبش‌های زیست محیطی بسیاری پیرامون مد شکل گرفته، اما در کنار این اعتراض‌ها مد توانسته است موجودیت و بقای خود را حفظ نماید و حتی گاه خود به یکی از مبلغان و تأثیرگذاران حفظ محیط زیست تبدیل گردد.

خیلی از ماها به یاد داریم که چگونه مادرها و مادربزرگهایمان از خرت و پرتهای اضافی مثل خرده پارچه ها، نخ و کاموا، تکه های مقوا، شیشه ها و قوطی های دور انداختنی بهترین و بیشترین استفاده را می کردند و خیلی کم پیش می آمد چیزی دور ریخته شود. در آن روزها که از طرفی این همه تنوع در کالا وجود نداشت و از سویی کاربرد اشیا بیشتر از زیبایی شان اهمیت داشت، برگرداندن دورریختنی ها به چرخه مصرف با کمترین چالش رخ می داد.