سرویس خبری تبریز

در ایران، نان فقط خوراک نیست؛ بخشی از آرامش اجتماعی است. هر اختلالی در تأمین آن، می‌تواند موجی از اضطراب و بی‌نظمی ایجاد کند، به‌ویژه در شهرهایی چون تبریز که هم پرجمعیت‌اند و هم در معرض خطراتی چون زلزله. تجربه‌های گذشته نشان داده‌اند که حتی تغییرات کوچک در میزان تقاضا، صف‌های طولانی و نگرانی‌های بزرگ به دنبال دارد. از همین رو، ایجاد یک مرکز اضطراری تولید نان، دیگر یک گزینه نیست؛ ضرورتی حیاتی برای تاب‌آوری شهری است.

قصه مردی که با پاهایش رویا می‌کشدقصه‌ی رحیم عظیمی پر از درس‌ها و الهام است. او به ما نشان می‌دهد که حتی وقتی زندگی درها را می‌بندد، همیشه می‌توان مسیر تازه‌ای گشود و راهی نو پیش گرفت.
در دل کوچه‌های تبریز، هنرمندی زندگی می‌کند که قصه‌اش سرشار از شجاعت است. «رحیم عظیمی» معروف به «پانگار»، مردی که حادثه‌ای سخت دستانش را گرفت، اما توانست پاهایش را به قلمی جادویی بدل کند. او نه‌تنها در برابر سرنوشت تسلیم نشد، بلکه با هنر مینیاتور، پیام امید و ایمان را به جهانیان مخابره کرد.

وقتی به اشعار شهریار شاعر دلها، سید محمدحسین بهجت تبریزی، فکر می‌کنم، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید، گستره‌ی وسیع احساسات و مضامینی است که او در اشعارش به تصویر کشیده؛ از عشق به ایران و زیبایی‌های بی‌بدیع طبیعت گرفته تا ارادت خالصانه و وصف‌ناپذیرش به ساحت قدسی اهل بیت (ع) و خاندان پیامبر. اما در میان این دریای بیکران، اشعار مذهبی او، گویی بند نافی است که جان و روح ما را به معنویت و باورهای عمیق شیعی پیوند می‌زند.