سرویس خبری فرهنگ و هنر

صحبت بر سر عروسک است، «قولچاق» خودمان. فیلمی ارزشمند و آبرومند که تلخی هم‌جواری عبارت «آخرین ساخته» در کنار نام کارگردان، اصغر یوسفی‌نژاد، رابطه‌ی مستقیمی با میزان شناخت شخصیت هنری و حرفه‌ای‌اش دارد و حسرت کم شدن سایه‌اش از سر سینمای تبریز غم انگیز است.

مریم رحیمی‌پور، هنرمند تبریزی، از ۱۳ سالگی وارد دنیای هنر شد و اکنون با ۱۵ سال تجربه تدریس، به پرورش هنرجویان ۲ تا ۸۰ ساله می‌پردازد. او تحصیلاتش را در رشته نقاشی تا مقطع کارشناسی ارشد ادامه داده و از حمایت خانواده و استادش، بقال اصغری، به‌عنوان عوامل مؤثر در مسیر هنری‌اش یاد می‌کند. رحیمی‌پور معتقد است هنر نیازمند صبوری و هدایت صحیح است و چالش‌های فرهنگی و هنری تبریز را، از جمله کمبود گالری‌ها و حمایت‌های کافی، مطرح می‌کند. وی همچنین بر تأثیر منفی بازی‌های کامپیوتری بر کودکان و اهمیت تربیت فرهنگی صحیح تأکید دارد. در این مصاحبه بیشتر با ایشان آشنا خواهیم شد.

بی‌بدن اثری است که گویا سازندگان آن به امید ستارگان فیلم و حواشی بالقوه و بالفعل کار، که لاجرم مخاطب را پای تماشای آن می‌نشاند، وسواس خاصی برام قوام آن به خرج نداده‌اند. این فیلم توانسته واقعه‌ای که در روزگاری نه چندان دور، در این جامعه رخ داده را به تصویر کشیده و در تاریخ ماندگار کند…