سرویس خبری فرهنگ و هنر

وقتی به اشعار شهریار شاعر دلها، سید محمدحسین بهجت تبریزی، فکر می‌کنم، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید، گستره‌ی وسیع احساسات و مضامینی است که او در اشعارش به تصویر کشیده؛ از عشق به ایران و زیبایی‌های بی‌بدیع طبیعت گرفته تا ارادت خالصانه و وصف‌ناپذیرش به ساحت قدسی اهل بیت (ع) و خاندان پیامبر. اما در میان این دریای بیکران، اشعار مذهبی او، گویی بند نافی است که جان و روح ما را به معنویت و باورهای عمیق شیعی پیوند می‌زند.

«دستی به اتحــاد برآرید و عـدل و داد / با دست اتحـــاد تــوان دادِ عـــدل داد

ایران به معنــویت جاوید زنــده بـود / این زنده مرده است که آن مرده زنـده باد»

این دو بیت از شهریار، به روشنی بر اهمیت اتحاد و عدالت تأکید دارند و نگاهی عمیق به هویت ایران و جایگاه آن در تاریخ ارائه می‌دهند.

شعر محمدحسین شهریار، تنها در کتاب‌ها نماند؛ از کافه‌های قدیمی تهران تا رادیو تبریز، از دل آواز ایرانی تا نغمه‌های موسیقی عاشیقی، شعر او راه خودش را به موسیقی باز کرد. شهریار فقط شاعر نبود؛ صدای دلِ مردم بود که موسیقیدان‌ها هم شنیدند.

در میان شاهکارهای ادبیات معاصر ایران، شعر «حیدربابا» سیدمحمدحسین شهریار جایگاهی منحصربه‌فرد دارد؛ شعری که نه تنها در دل آذربایجان، بلکه در سراسر ایران، از خانه‌های روستایی تا سالن‌های دانشگاهی، از مراسم عزاداری تا جشن‌های نوروزی، خوانده و بازخوانی می‌شود. این اثر، فراتر از یک منظومه عاشقانه یا عرفانی، یک پدیده فرهنگیاجتماعی است که ریشه در هویت جمعی، حافظه تاریخی و احساسات عمیق انسانی دارد. شهریار در «حیدربابا» نه تنها شاعر است، بلکه مردم‌نگار، تاریخ‌نگار احساسات، و صدای خفته‌ی نسل‌ها است. صدایی که از دل خاک، از زیر باران کوهستان، از میان اشک مادران و خنده‌ی کودکان بی‌گناه بلند می‌شود تا به ما یادآوری کند: انسان، پیش از هر چیز، انسان است.

با وجود آن‌که تبریز مهد تولد نخستین سینمای ایران و زادگاه یکی از چهره‌های پیشگام این هنر، «خان‌بابا معتضدی» است، اما آمارهای رسمی سال ۱۴۰۴ نشان می‌دهند که این شهر در میان کلان‌شهرهای ایران، پایین‌ترین میزان مراجعه به سینما را دارد. این در حالی است که سینما، نه‌تنها ابزاری برای سرگرمی، بلکه یکی از قدرتمندترین ابزارهای فرهنگی، آموزشی و اجتماعی در جهان امروز شناخته می‌شود. بررسی روند شکل‌گیری سینما در ایران و مقایسه آن با سینمای کشورهای منطقه از جمله ترکیه، نشان می‌دهد که فاصله‌ای معنادار در استفاده از ظرفیت‌های این صنعت بین ما و آن‌ها شکل گرفته است. آیا زمان آن نرسیده که دوباره از تبریز، خاستگاه نخستین سینمای ایران، جریانی نو در بازآفرینی این هنر آغاز شود؟

۲۳ شهریور زادروز میمنت میرصادقی (ذوالقدر) است؛ شاعر و ادیبی که تخلص “آزاده” را برگزید و در طول عمر پربار خود، در سکوت و استمرار، از شاعران برجسته‌ زن معاصر ایران شد. نگاهی کوتاه به زندگی و آثار او، تصویری روشن از تعهد هنری، نگاه انسانی و پیوند ژرف با طبیعت را به ما نشان می‌دهد.

چراغ نمایش اوشاق (بچه) نوشته نغمه ثمینی و ترجمه آیدین سرداری‌نیا، به کارگردانی علی‌اکبر عطاردی، در شامگاه پنجشنبه ۲۰ شهریور به طور نمادین توسط مدیر کل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان، روشن شد. این نمایش هر شب ساعت ۲۰ در پلاتو استاد مقبلی (مجتمع فرهنگی و هنری ۲۹ بهمن تبریز) روی صحنه می‌رود.

۲۰ شهریور، سالروز درگذشت پری صابری است؛ بانویی که بیش از شش دهه در تئاتر ایران زیست، نوشت، ساخت، آفرید و صحنه را به معبدی برای اسطوره، عرفان و شعر بدل کرد. او را نمی‌توان تنها یک کارگردان نامید؛ صابری پیونددهنده ادبیات کلاسیک ایران با تئاتر مدرن بود، زنی که در تمام سال‌های دشوار، دست از صحنه برنداشت.

۲۰ شهریور، زادروز مهرزمان فخار منفرد است؛ نگارگر برجسته‌ای که با ذوق و دقت زنانه‌اش در هنرهای سنتی ایرانی، به‌ویژه در رشته گل و مرغ، اثری ماندگار در عرصه نگارگری معاصر به‌جا گذاشت. هنرمندی که نه‌تنها خالق آثار فاخر بود، بلکه داور، مربی، و الهام‌بخش نسل جوان هنرمندان ایران نیز به‌شمار می‌رفت.