سرویس خبری ادبیات

بیست و هشتم شهریور، سالروز تولد نویسنده‌ای است که در مسیر داستان‌نویسی معاصر ایران، حضوری پررنگ اما بی‌حاشیه داشته است. بهناز علی‌پور گسگری با روایت‌های دقیق و ساختارمند، نگاهی زنانه و انسانی به جهان داستان داشته و در کنار نوشتن، پژوهش، آموزش و نقد ادبی را نیز دنبال کرده است.

در سالروز آسمانی شدن پیکر زمینی استاد بی بدیل شعر و ادب و شهریار مُلک سخن، صدا و پژواک سلام شهریار به صلابت کوه حیدربابا در دل تبریز و آذربایجان که نه بلکه در آن سوی مرزها طنین انداز شده است، سلامی که از دامان کوه حیدربابا و از دل طبیعت روستای خشکناب برخاسته و به گوش جهانیان رسیده است، تا یادمان باشد که شعر هم می تواند پلی بین دل ها و نسل ها باشد.

دبیر علمی کنگره بین‌المللی شهریار، این کنگره را پلی میان نسل جوان و میراث ادبی ایران زمین عنوان کرد.

وقتی به اشعار شهریار شاعر دلها، سید محمدحسین بهجت تبریزی، فکر می‌کنم، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید، گستره‌ی وسیع احساسات و مضامینی است که او در اشعارش به تصویر کشیده؛ از عشق به ایران و زیبایی‌های بی‌بدیع طبیعت گرفته تا ارادت خالصانه و وصف‌ناپذیرش به ساحت قدسی اهل بیت (ع) و خاندان پیامبر. اما در میان این دریای بیکران، اشعار مذهبی او، گویی بند نافی است که جان و روح ما را به معنویت و باورهای عمیق شیعی پیوند می‌زند.

شعر محمدحسین شهریار، تنها در کتاب‌ها نماند؛ از کافه‌های قدیمی تهران تا رادیو تبریز، از دل آواز ایرانی تا نغمه‌های موسیقی عاشیقی، شعر او راه خودش را به موسیقی باز کرد. شهریار فقط شاعر نبود؛ صدای دلِ مردم بود که موسیقیدان‌ها هم شنیدند.

۲۳ شهریور زادروز میمنت میرصادقی (ذوالقدر) است؛ شاعر و ادیبی که تخلص “آزاده” را برگزید و در طول عمر پربار خود، در سکوت و استمرار، از شاعران برجسته‌ زن معاصر ایران شد. نگاهی کوتاه به زندگی و آثار او، تصویری روشن از تعهد هنری، نگاه انسانی و پیوند ژرف با طبیعت را به ما نشان می‌دهد.

سیمین بهبهانی، شاعر بزرگ معاصر ایران، با لطافت و استواری اشعارش، غزل را بازتعریف کرد و صدای زنان و جامعه محروم را به شعر بدل نمود. زندگی و آثار او علی‌رغم بی‌مهری‌ها، همچنان الهام‌بخش ادبیات و هنر ایرانی است.