سرویس خبری نویسنده

رشد شتابان موتورسواری در میان نوجوانان ایرانی، اگرچه به ظاهر نشانی از جسارت، هیجان و میل به استقلال است، اما واقعیت تلخ دیگری را نیز آشکار کرده: افزایش آسیب‌های جسمی، روانی، و گاهی افت تحصیلی. در این میان، توجه جدی خانواده، مدرسه و مسئولان به آموزش، نظارت و تقویت عزت‌نفس، مهم‌ترین راهکار برای ساختن آینده‌ای امن‌تر و پویاتر برای نسل امروز به شمار می‌آید.

در روزگاری که هر صبح با سیلی از به‌روزرسانی‌ها و ابزارهای نو از خواب بیدار می‌شویم، فناوری به همان اندازه که نوید آینده را می‌دهد، بذر اضطراب را نیز در ذهن‌ها می‌کارد. آیا وقت آن نرسیده‌ است که به جای تسلیم شدن در برابر موج پایان‌ناپذیر تغییرات دیجیتال، سکان انتخاب و حذف آگاهانه را به دست بگیریم؛ تا ذهن‌مان در میان این شتاب بی‌امان، اندکی آرامش بیابد؟

امروز، سبک زندگی آنلاین نه‌تنها مسیر یادگیری کودکان را شکل می‌دهد، بلکه سرنوشت تحصیلی و عاطفی فردای آن‌ها را نیز رقم می‌زند. سؤال این‌جاست: در مدیریت این دریای بی‌کران، خانواده تا چه اندازه آگاه و همراه است؟

شعر زیبای سهراب را با هم مرور کنیم:
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب
یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.
آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب…

گاهی آگهی هایی بر در و دیوار می بینیم با عنوان طلاق توافقی که گزینه طلاق را به ذهن می آورند.

هنر از دیرباز آیینه‌ای برای نمایش زیبایی‌های طبیعت بوده، اما امروز به ابزاری برای پاسداری از زمین و واکنش به بحران‌های زیست‌محیطی بدل شده است؛ هنرمندان، با الهام از محیط طبیعی، نقش خود را در آگاهی‌بخشی و حفظ طبیعت، پررنگ‌تر از همیشه ایفا می‌کنند.

در شرایط عادی نیز موقعیت‌های استرس‌زا وجود دارد، اما به ویژه در شرایط جنگ و نامعلومی آینده، فشار روانی می‌تواند شکننده و حتی فلج کننده باشد. پس چه باید کرد؟

از سال ۲۰۰۵ تاکنون، بیش از ۱۲۰ هزار کودک در سراسر جهان، در نتیجه جنگ و درگیری، جان خود را از دست داده یا دچار معلولیت شده‌اند؛ طبق این آمار، روزانه حدود ۲۰ کودک قربانی جنگ و خشونت می‌شوند. این ارقام هولناک، عمق فاجعه و آثار ویرانگر جنگ بر زندگی کودکان را آشکارا منعکس می‌کند.

جنگ دردهایمان را بزرگ‌تر می‌کند…