بی شک هیچ کسی منکرِ نقشِ مهمِ ورزش در غنابخشیِ به روابط اجتماعی و ترویج جوانمردی نیست، اما این فوتبال است که تمامِ تفاوتهایِ مهمِ انسانی، جغرافیا، فرهنگ، وضعیت اجتماعی، سن و جنسیت و … پیشِ رویش رنگ می‌بازد و این مهم، موجب عامه پسندی و جذابیت جهانی این پدیده اجتماعی_فرهنگی عصر حاضر است.
در این بین ظرفیت و پتانسیلِ تیم های پرطرفدار و پرهوادار به عنوانِ یک نیروی متحد کننده در تقویت هویتِ ملی تا ترویجِ ارزش ها و همبستگی اجتماعی و ایجادِ انسجامِ ملی_بین‌المللی، بر کسی پوشیده نیست.
تراکتورِ ایران هم یکی از همین تیمهای پرطرفدار و پرتماشاگرِ جهان است که بارها با تصاویر سکوهای همرنگ و هوادارانِ بیشمارِ پرشور، تیتر یکِ رسانه های داخلی و خارجی شده و توجهِ جهانیان را باری دیگر به سمتِ فرهنگ، اتحاد و شور و شوقِ ایرانیان، متوجه ساخته است.
یکرنگی و همصداییِ پرشورها در مناسبتهایِ مختلفِ فرهنگی، سیاسی، مذهبی و … در ورزشگاه، آنقدر دلنشین و اثرگذار است که اشکِ شوق و غرور از دیدگان هر بیننده ای جاری می‌شود.
طنینِ نوای “حیدر حیدر”، شعارِ “سیدِ آلِ هاشم” و شعارهای زیبایِ معروف (یئل یاتار طوفان یاتار یاتماز تیرختور پرچمی) و… که نشان از ارادت و عشق پرشورها به ایران، آذربایجان و تیمشان دارد و حملِ پرچمِ خوش رنگِ ایرانِ اسلامی و ادای احترام به آن، نصبِ تصاویرِ قهرمانانِ این کهنه دیار، از باکری و ستارخان تا شهدایِ شریفِ خدمت، همه و همه گواهِ روشنی بر دلبستگیِ عمیقِ هوادارانِ وفادار به وطن، قهرمانانِ وطن و به مقدسات است.
ایجادِ برخی حواشی از جانبِ بعضی افراد سوء استفاده گر هم، در جریانِ بازی‌ها، بُردها و قهرمانی، جز تفرقه افکنی و حسادت نیست و همچنان که دریا به پوزِ سگی نجس نمی‌شود، ساحتِ آذربایجانِ قهرمان‌پرور هم از تهمت قومیتی مبرّا و آذربایجان تا ابد سرِ سرفرازِ ایران است.