بار دیگر زمین را کنده‌اند، بلوک‌ها را بیرون ریخته‌اند.
ابتدا گمان می‌کنم شاید مربوط به اموری از قبیل کابل‌کشی و… باشد.
از سرکارگر، سبب را می‌پرسم.
با لبخندی از سر طنز جواب می‌دهد:
بلوک‌ها را نو می‌کنیم که (اورگیز آچئلسئن) دلتان تازه شود!!
بلوک‌ها را به دقت وارسی می‌کنم. صحیح و سالم‌اند.
حتی اگر برخی از آن‌ها اندکی معیوب باشند، نیازی به کندن و تعویض همه آن‌ها وجود ندارد. می‌توان به راحتی ترمیمشان کرد.
چگونه می‌توانم این معما را تحلیل کنم؟
یک حساب سرانگشتی از هزینه کارگر، کامیون، دستگاه‌های حفاری، سیمان، بتن، ترمیم آسفالت، قلبم را به درد می‌آورد و عبارتی را در ذهنم اختراع می‌کند: «غیرت بیت‌المال».
آن را این‌گونه معنی می‌کنم: همان‌طور که مردم و به‌ویژه مسئولان نسبت به ناموس و شرف خود غیرت نشان می‌دهند، باید نسبت به بیت‌المال هم غیرت نشان دهند.
در هر برنامه یا اقدام عمرانی کوچک و بزرگ، باید هیئتی متشکل از افراد متخصص و بی‌طرف به طرح چنین سوالاتی بپردازند:
آیا این طرح یا اقدام، ضروری است؟ دارای اولویت است؟ چگونه می‌توان آن را با طرح‌های کم‌هزینه‌تر جایگزین کرد؟
چه کسانی از آن سود می‌برند و آیا ضرورت و اولویت باعث پیشنهاد آن شده یا نفع شخصی افرادی که از آن سود می‌برند؟
در زمانه‌ای که تنگنای اقتصادی، کارد را به استخوان دولت و ملت رسانده، این حیف‌ومیل‌ها و بیهوده‌کاری‌ها قابل اغماض نیست.
سرمایه بیت‌المال چون خون رگ‌های کشور است. حیات نسل فعلی و آینده، بسته به آن است. هرگونه اسراف، تبذیر، سهل‌انگاری، ندانم‌کاری، برخورد غیر علمی و غیر تخصصی، جستجوی نفع شخصی در مصرف آن، آینده را به باد خواهد داد.
به قلم: دکتر نرمینه معینیان