تبریز در طول تاریخ، زادگاه و پرورشگاه شماری از بزرگ‌ترین چهره‌های موسیقی دستگاهی ایران بوده است؛ استادانی چون بیگجه‌خانی، محمود فرنام و علی سلیمی که هر یک با آثار ماندگار خود بخشی از شناسنامه موسیقی ملی ما را رقم زدند.
امروز نیز شاگردان همان مکتب با عشق و تلاش، هم در مقام آموزش و تربیت نسل جوان و هم در عرصه‌ی اجرا و پژوهش، از ریشه‌های یکی از نظام‌مندترین و اندیشمندترین موسیقی‌های جهان پاسداری می‌کنند. برگزاری این جشنواره، اگرچه دیرهنگام، گامی است بزرگ و شایسته تقدیر که بدون همت این استادان و حمایت اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسئولان فرهنگی کشور و استان ممکن نمی‌شد.
اما اهمیت این جشنواره تنها در موسیقی خلاصه نمی‌شود؛ این رویداد یادآور پیوند ژرف مردم آذربایجان با فرهنگ و هویت ایرانی است. در روزگاری که گاه برخی تلاش می‌کنند زبان ترکی مردم این دیار را نشانه‌ای از جدایی فرهنگی جلوه دهند، تبریز با آوای تار و سه‌تار ایرانی، نشان می‌دهد که تنوع زبانی نه مرز، بلکه جلوه‌ای از غنا و رنگارنگی ایران فرهنگی است.
در این شهر، همان‌گونه که آیین‌هایی چون نوروز و چله با شکوه و اصالت برگزار می‌شود، موسیقی دستگاهی نیز جایگاه خود را در دل مردم حفظ کرده است؛ مردمی که زبانشان ترکی است، اما دلشان با نغمه‌های ایرانی می‌تپد.
حضور هنرمندانی از سراسر ایران در تبریز و اجرای ردیف‌ها و دستگاه‌های ایرانی در این شهر، در حقیقت نمایانگر یکی از وجوه پنهان اما درخشان تبریز است؛ شهری که همیشه غنی بوده و هنرمندانش بزرگ و توانمند و در عین حال فروتن و بی‌هیاهو. اکنون با این جشنواره، آن شکوه خاموش بار دیگر به صحنه آمده و فرصت دیده‌شدن یافته است.
جشنواره موسیقی دستگاهی تبریز، نه فقط رویدادی برای شنیدن نغمه‌ها، که مجالی برای شنیدن تاریخ و هویت ایرانی این سرزمین است؛ جایی که صداهای دیروز و امروز در هم می‌پیچند و از دل سازها، پیام روشن وحدت فرهنگی ایران شنیده می‌شود.
به قلم: پروین بابایی