گاهی آگهی هایی بر در و دیوار می بینیم با عنوان طلاق توافقی.
این آگهی ها شباهت زیادی به آگهی های تجاری دارد که مشتری را به سوی خرید کالا ترغیب و مشتاق می کند. آگهی های طلاق نیز، کم و بیش همین نقش را بازی می کنند؛ چگونه؟
اگر چه به عنوان یک علت، نمی توان این آگهی ها را مقصر اصلی دانست و نمی شود گفت طلاق های مردم زیر سر این آگهی ها اتفاق می افتد، مخصوصا در مورد کسانی که قبلا تصمیم جدی خود را در مورد جدایی گرفته اند.
اما در مورد قشر دیگری از مردم می توان سناریوی ملموس و متداول زیر را تصور کرد:
زن، تحت فشار شرایط گوناگون عاطفی، اقتصادی و (اکنون ترومای پس از جنگ) و … است، لیکن روی هم رفته با زندگی اش سازش دارد، اما گاهی خسته می شود و کارد به استخوانش می رسد. وقتی در این شرایط قرار دارد و با روانی آشفته، سرشار از کلافگی، گلایه و رنجش از همسرش، در کوچه و خیابان راه می رود، چشمش به آگهی های طلاق می افتد که مثل چراغ های چشمک زن در هر چند قدم جلوی چشمش سبز می شوند و وعده های شیرین می دهند، مانند «وصول مهریه» و «طلاقی آسان بدون حضور شما»، و … «گزینه طلاق» در ذهن خودآگاه یا ناخودآگاه زن کلید می خورد و در این هنگام بازیکن طلاق (که پیش از این غیرفعال و پنهان در کناری نشسته بود) ناگهان در کنار بازیکنان دیگر وارد زمین بازی تفکر می گردد.
در اینجا، این آگهی ها ( اگر چه نه به عنوان علت) اما حداقل به عنوان یک تسهیل کننده و کاتالیزور مهم عمل کرده، گزینه طلاق را به میدان ذهن می آورند.
نتیجه اینکه، اگر چه باید شرایطی فراهم کرد که وکلای محترم نیز درک شوند و بتوانند نان در بیاورند، اما چسباندن آگهی های طلاق بر در و دیوار و بر سر هر کوی و برزن، دعوتی و تبلیغی غیرقابل انکار به سوی طلاق است؛ امری که مشروعیتش از مکروهیتش چیزی کم نمی کند.
به قلم: دکتر نرمینه معینیان