سرویس خبری یادداشت

تا زمانی که مسئولین از مشکل مطلع نباشند و تا زمانی که مطالبه‌ای وجود نداشته باشد اصلاحی هم رخ نمی‌دهد.

هفده امین والی آذربایجان شرقی ۴۰ روزی می شود که کار خود را شروع کرده است. وی در این مدت کوتاه نشان داده که عزم جدی برای بهبود شاخص های توسعه ای استان و تغییر مدیران خسته و فرسوده را دارد.

در همایش توسعه صادرات غیرنفتی در تبریز باید به راهکارهای صادرات قالی پرداخت شود.

شهرک­ ها در کنار مزایایی که به ساکنین خود عرضه می ­کنند، اما فقدان صوت و نواهای دینی که تنیده در بافت سنتی شهر است در آن به خوبی احساس می ­شود که خود سبب ایجاد نوعی خلأ معنوی و هویتی می­ گردد.

امروزه مرتباً شاهد اتفاقات بدیعی در مدارس هستیم که به هیچ طریقی نمی‌توان هضمشان نمود؛ هر روز یک مراسم و یک داستان جدید که هدفی جز ترویج روزمرگی و بیهودگی و هزینه تراشی ندارند. در شرح مصیبت نامه هر یک از این برنامه‌ها می‌توان ساعت‌ها سخن گفت و ابراز تاسف کرد، چرا که از سویی باعث تنزل شأن سیستم آموزش و پرورش می‌شوند و از دیگر سو سودی به حال هیچکس جز بازار مصرف ندارند.

چهار سال قبل، در بامداد ۱۰ آبان ماه ۱۳۹۹، محمد محمدپور، شریف ترین مدیرکل تاریخ فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان شرقی، از میان ما رفت و ما همچنان، در حسرت جای خالی او و امید به تکثیر نسل چنین مدیرانی روزگار می گذرانیم،

ارتقای وضعیت زنان روستایی، می‌تواند به توسعه پایدار کمک کند. در ایران فعالان زنان توجهی به وضعیت زنان روستایی نداشته‌اند و آنان نیز وسیله‌ای برای گفتن از مسائل خود در اختیار ندارند. این حوزه کاملا برای فعالان زنان ناشناخته‌ است…

بازار تاریخی تبریز، یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین بازارهای سرپوشیده در ایران و حتی در جهان است. این بازار به عنوان یکی از مهم‌ترین مراکز تجاری و فرهنگی کشور، از دیرباز محلی برای داد و ستد، تبادل فرهنگ و هنر و همچنین اجتماع مردم بوده است. با معماری خاص و چشم‌نواز خود، این بازار توانسته است هویت فرهنگی و اقتصادی تبریز را حفظ کند و به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شود. در حال حاضر نیز مرمت این بازار به منظور حفظ اصالت و ماندگاری ساختار آن، توجه به جزئیات معماری اصیل و همچنین بهبود زیرساخت‌های لازم برای استفاده مدرن از آن توسط سازمانهای ذیربط و به ویژه شهرداری منطقه ۸ تبریز صورت می‌گیرد.

اگرچه می‌توان گفت در عرف فرهنگ ایرانی همواره به کمتر خندیدن زنان تأکید شده، اما با نگاهی دقیقتر می‌توانیم بگوییم خنده به طور کلی و نه تنها برای زنان، فعلی است که خط و مرزهایی برای آن ترسیم شده و خنده در حد لودگی در فرهنگ ما پسندیده نبوده است…

پیش از ظهور شبکه‌های اجتماعی، بلاگر به کسانی گفته می‌شد که وبلاگ شخصی داشتند و معمولاً روزانه در آن تولید محتوای متنی می کردند. وبلاگ‌ها موضوعات مختلفی داشتند؛ معرفی فیلم و کتاب، خاطره نویسی، طنز و سرگرمی، مطالب تاریخی، سفرنامه، آشپزی و… بستر مناسبی بود که هر کسی که حرفی برای گفتن داشت، بدون تشریفات راهیابی به رسانه‌ها می‌توانست ارائه کند و به فراخور جذابیت و مفید بودن مطالبش، خوانندگانی داشت که بهره‌مند می‌شدند و تبادل نظر می‌کردند. اما با ظهور گوشی‌های هوشمند و بعد، اینستاگرام و برنامه‌های مشابه، هم تعداد بلاگرها بیشتر شد، هم حوزه‌هایشان متنوع‌تر و مخاطبانشان بیشتر. بیشترین این بلاگرها را هم بلاگرهای حوزه روزمرگی! تشکیل می‌دهند؛ یعنی حوزه‌ای که در مورد همه چیز تولید محتوا می‌کند.