سرویس خبری یادداشت

چند سال است که در عبور‌های روزمره‌ام از معابر عمومی، صحنه‌ای به کرات به چشمم می‌خورد:

«شیئی با نخی آویزان از درخت» … درونش دعا و طلسمی برای منظوری نامعلوم که با خطی عجیب و رموزی غریب نوشته شده…

محمدعلی جدیدالاسلام بزرگترین کلکسیونر دوربین‌های عکاسی ایران است. وقتی شهرداری تبریز اشیاء منحصربفرد و تاریخی این هنرمند را با ماشین زباله تخلیه کرد، تهران موزه عکاسی جدیدالسلام را در برج آزادی راه انداخت.

موزه‌های ایران، گنجینه‌هایی با ارزش میراث فرهنگی، در عصر حاضر با چالش‌های متعددی دست و پنجه نرم می‌کنند. از کمبود بودجه و نیاز به نوآوری در نمایش، تا دغدغه‌های امنیتی و لزوم حفظ اشیای تاریخی، موانعی هستند که نیازمند سرمایه‌گذاری، به‌روزرسانی و مدیریتی کارآمد برای شکوفایی این مراکز فرهنگی‌اند.

موزه‌ها دیگر صرفاً مکان‌های نمایش اشیاء نیستند، بلکه بستری برای یادگیری، تعامل و کشف هستند. با بهره‌گیری از این روش‌ها، موزه‌ها می‌توانند به عنوان مراکز آموزشی، تفریحی و فرهنگی پویا و جذاب، تجربه‌های ماندگاری برای بازدیدکنندگان خود رقم بزنند.

موزه‌ها به عنوان مراکز فرهنگی و علمی، نقش بسیار مهمی در حفظ و ترویج فرهنگ، تاریخ و هنر یک ملت دارند. این مراکز نه‌تنها بهترین محلی برای گردآوری اشیای باارزش فرهنگی و تاریخی هستند، بلکه به عنوان منابع آموزشی و شناخت در جامعه عمل می‌کنند.

تبریز، در یک سال گذشته، به مرکزی پررنگ در اخبار داخلی و خارجی ایران تبدیل شده است. از سقوط بالگرد رئیس‌جمهور فقید و وزیر خارجه در قره‌داغ تا انتخاب پزشکیان به عنوان نفر اول اجرایی کشور و صدرنشینی تراکتور در لیگ برتر، تبریز همواره در صدر رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی قرار گرفته است. اما این دیده شدنِ گسترده، چه فرصت‌هایی را برای شهر و ظرفیت‌هایش فراهم می‌کند؟

چندی است که تبریز با عنوان «شهر دوستدار کودک» شناخته می‌شود، عنوانی که اگرچه می‌تواند مایه مباهات باشد، اما واقعیت‌های موجود، فاصله‌ای عمیق و جدی بین این ادعا و استانداردهای لازم را آشکار می‌سازد.

در حالی که اغلب نگاه‌ها به چالش‌های والدین با مدارس دوخته شده، روی دیگر سکه، مشکلات مدارس در تعامل با اولیاست؛ از انتظارات غیرمنطقی و نادیده گرفتن اختلالات فرزندان تا بی‌توجهی به تغذیه و قوانین مدرسه. این گزارش به بررسی چالش‌هایی می‌پردازد که مدارس در ارتباط با والدینی مواجه‌اند که گاه نقش خود را در تربیت فرزندان به فراموشی می‌سپارند و تمامی مسئولیت را بر دوش مدرسه می‌اندازند.