سرویس خبری فرهنگ و هنر

۲۰ شهریور، سالروز درگذشت پری صابری است؛ بانویی که بیش از شش دهه در تئاتر ایران زیست، نوشت، ساخت، آفرید و صحنه را به معبدی برای اسطوره، عرفان و شعر بدل کرد. او را نمی‌توان تنها یک کارگردان نامید؛ صابری پیونددهنده ادبیات کلاسیک ایران با تئاتر مدرن بود، زنی که در تمام سال‌های دشوار، دست از صحنه برنداشت.

۲۰ شهریور، زادروز مهرزمان فخار منفرد است؛ نگارگر برجسته‌ای که با ذوق و دقت زنانه‌اش در هنرهای سنتی ایرانی، به‌ویژه در رشته گل و مرغ، اثری ماندگار در عرصه نگارگری معاصر به‌جا گذاشت. هنرمندی که نه‌تنها خالق آثار فاخر بود، بلکه داور، مربی، و الهام‌بخش نسل جوان هنرمندان ایران نیز به‌شمار می‌رفت.

«تراکنش‌های موفق در سرزمین حقایق» اثری دلنشین از نویسنده نوجوان و خوش‌فکر، بهاره امانی است که توسط انتشارات گنج حضور منتشر شده است. بهاره، متولد سال ۱۳۸۹، نه تنها یک دانش‌آموز باهوش است که موفق به کسب رتبه هشتم آزمون قلم‌چی در کشور شده، بلکه حافظ جزء ۳۰ قرآن بوده و در عرصه مجری‌گری نیز فعالیت دارد.

به اطلاع می رساند مجلس ترحیم زنده یاد دکتر سیده پیمان روز دوشنبه ۱۷ شهریور از ساعت ۱۶:۳۰ تا ۱۸:۳۰ در مسجد طوبی واقع در خیابان آزادی برپاست.

ترجمه کتاب «راهنمای انجمن علوم دامپزشکی آمریکا برای آسان‌کشی حیوانات» به همت دکتر یوسف پناهی، عضو هیأت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تبریز، منتشر شد. این اثر که به بررسی علمی و دقیق روش‌های انسان‌دوستانه در پایان دادن به زندگی حیوانات می‌پردازد، از سوی انتشارات جهاد دانشگاهی در اختیار پژوهشگران قرار گرفته است.

«صدای زنان» به مناسبت چهلمین روز درگذشت بانوی مطبوعات آذربایجان، زنده‌یاد سیده شهرزاد پیمان، تصمیم گرفته است شماره مهرماه خود را به یاد و گرامیداشت ایشان اختصاص دهد.

از تمامی دوستان، همکاران و اصحاب رسانه دعوت می‌کنیم با ارسال آثار خود در قالب‌های مختلف، در این شماره ویژه همراه ما باشند و یاد و خاطره‌ی ایشان را زنده نگه دارند.

تهمینه میلانی، فیلمساز، فیلمنامه‌نویس، معمار و کنشگر اجتماعی، امروز ۱۵ شهریور، شمع تولد ۶۵ سالگی‌اش را خاموش می‌کند. زنی که هیچ‌گاه در قاب محدود کلیشه‌ها نماند و بی‌هراس، دوربینش را به سمت تاریکی‌های ناگفته جامعه گرفت. میلانی، بی‌آنکه دروغ بگوید یا ریا بورزد، سال‌هاست از زنان، از انسان، از زخم‌های باز تاریخ این سرزمین سخن می‌گوید.

ه نام آنکه جان داد و جان گرفت…
باورش سخت است، خیلی سخت، که امروز در سوگ یاران دیرینه‌ی خود بنشینیم. ۶ شهریور بود… عصر همان روز، ساعت پنج، زنگ تلفن مریم، خواهر عزیزم و هم‌اتاقی صمیمی و دیرینه‌ی شهرزاد، به صدا درآمد. صدای گریان دریا، دختر شهرزاد، در آن سوی خط بود که با بغضی خفه، خبر تلخ کوچ ابدی شهرزاد را داد. تمام وجودمان یخ بست، بهت‌زده ماندیم، گویی زمین زیر پایمان خالی شد. شوکی بزرگ، تمام هستی‌مان را فرا گرفت. آن لحظه، دنیا در سکوت فرو رفت. چه روزهای عجیبی را گذراندیم پیش از این خبر تلخ؛ یادت هست شهرزاد، مادرمهربانت گاهی پیامک‌هایی به مریم می‌زد که از ما می‌خواست دعاگوی حالت باشیم؟ آن روزها دلشوره‌ای مبهم داشتیم، اما هرگز فکر نمی‌کردیم این دعاها، مقدمه‌ای بر وداع ابدی با تو باشد.