سرویس خبری شعر

وقتی به اشعار شهریار شاعر دلها، سید محمدحسین بهجت تبریزی، فکر می‌کنم، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید، گستره‌ی وسیع احساسات و مضامینی است که او در اشعارش به تصویر کشیده؛ از عشق به ایران و زیبایی‌های بی‌بدیع طبیعت گرفته تا ارادت خالصانه و وصف‌ناپذیرش به ساحت قدسی اهل بیت (ع) و خاندان پیامبر. اما در میان این دریای بیکران، اشعار مذهبی او، گویی بند نافی است که جان و روح ما را به معنویت و باورهای عمیق شیعی پیوند می‌زند.

«دستی به اتحــاد برآرید و عـدل و داد / با دست اتحـــاد تــوان دادِ عـــدل داد

ایران به معنــویت جاوید زنــده بـود / این زنده مرده است که آن مرده زنـده باد»

این دو بیت از شهریار، به روشنی بر اهمیت اتحاد و عدالت تأکید دارند و نگاهی عمیق به هویت ایران و جایگاه آن در تاریخ ارائه می‌دهند.

شعر محمدحسین شهریار، تنها در کتاب‌ها نماند؛ از کافه‌های قدیمی تهران تا رادیو تبریز، از دل آواز ایرانی تا نغمه‌های موسیقی عاشیقی، شعر او راه خودش را به موسیقی باز کرد. شهریار فقط شاعر نبود؛ صدای دلِ مردم بود که موسیقیدان‌ها هم شنیدند.

در میان شاهکارهای ادبیات معاصر ایران، شعر «حیدربابا» سیدمحمدحسین شهریار جایگاهی منحصربه‌فرد دارد؛ شعری که نه تنها در دل آذربایجان، بلکه در سراسر ایران، از خانه‌های روستایی تا سالن‌های دانشگاهی، از مراسم عزاداری تا جشن‌های نوروزی، خوانده و بازخوانی می‌شود. این اثر، فراتر از یک منظومه عاشقانه یا عرفانی، یک پدیده فرهنگیاجتماعی است که ریشه در هویت جمعی، حافظه تاریخی و احساسات عمیق انسانی دارد. شهریار در «حیدربابا» نه تنها شاعر است، بلکه مردم‌نگار، تاریخ‌نگار احساسات، و صدای خفته‌ی نسل‌ها است. صدایی که از دل خاک، از زیر باران کوهستان، از میان اشک مادران و خنده‌ی کودکان بی‌گناه بلند می‌شود تا به ما یادآوری کند: انسان، پیش از هر چیز، انسان است.

۲۳ شهریور زادروز میمنت میرصادقی (ذوالقدر) است؛ شاعر و ادیبی که تخلص “آزاده” را برگزید و در طول عمر پربار خود، در سکوت و استمرار، از شاعران برجسته‌ زن معاصر ایران شد. نگاهی کوتاه به زندگی و آثار او، تصویری روشن از تعهد هنری، نگاه انسانی و پیوند ژرف با طبیعت را به ما نشان می‌دهد.

سیمین بهبهانی، شاعر بزرگ معاصر ایران، با لطافت و استواری اشعارش، غزل را بازتعریف کرد و صدای زنان و جامعه محروم را به شعر بدل نمود. زندگی و آثار او علی‌رغم بی‌مهری‌ها، همچنان الهام‌بخش ادبیات و هنر ایرانی است.

پروین اعتصامی مشهورترین شاعر زن ادبیات معاصر ایران با سرودن ۶۰۶ شعر در قالب های مثنوی، قطعه، قصیده در ۲۵۰۰ بیت، نامی بزرگ در میان شاعرانی که همدردی با محرومان و توجه به حقوق زنان را دارد داشته و ولع و شوق به آموختن، گفتن، سرودن، تاختن به ظلم و استبداد و توجه به خانواده و ستون‌های آن یعنی والدین در اشعارش موج می‌زند.