سرویس خبری نویسنده

۲۷ آذر، روز جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری، فرصتی است تا جامعه جهانی بار دیگر بر ضرورت صلح، مدارا و گفت‌وگو تاکید کند. در جهانی که هنوز با چالش‌های ناشی از خشونت‌های ساختاری، تنش‌های قومی و مذهبی و افراطی‌گری مواجه است، این روز نمادین می‌تواند ما را به تامل و اقدام جمعی فرا بخواند.

اینکه «سمنو» به نام تاجیکستان در یونسکو ثبت شده، مساله مالکیت تاریخی نیست؛ آینه‌ای است که انفعال ایران را در معرفی و مستندسازی میراث زنده‌اش نشان می‌دهد. در حالی که کشورهای همسایه با جشن‌سازی، مستندسازی و سیاست‌گذاری فرهنگی جلو می‌روند، ایران سنت‌هایش را دارد اما آن‌ها را نشان نمی‌دهد. و همین، بزرگ‌ترین دلیل باخت در رقابت میراث ناملموس است.

اهدای مجموعه‌ای کم‌نظیر از اشیای هنری، تاریخی و خانوادگی به ارزش میلیاردی توسط دکتر حسن نصیری، جراح برجسته آذربایجانی، به موزه دانشکده معماری دانشگاه هنر اسلامی تبریز، بازتابی ملی آفریده و توجه دوباره‌ای را به نقش خیرین فرهنگی در صیانت از میراث ملی جلب کرده است.

در جهانی که خشونت اغلب به محتوای مصرفی تبدیل می‌شود، رسانه‌های رسمی و حرفه‌ای می‌توانند با آگاهی‌بخشی و تحلیل ساختاری، از کالایی‌شدن رنج انسان‌ها جلوگیری کنند.

بیستم آذرماه بر صفحهی تقویم می‌درخشد؛ روزی که به پاس قداست نقش مادرانه «روز مادر» نامیده شده است. این روز، تنها یک یادبود تقویمی نیست، بلکه نماد فرصتی است برای درنگ، سپاس و بازتعریف ارزشهایی که وجود مادر، تجسمِ زندهی آنهاست.

در روزی که نام مادر نماد مهر و فداکاری است، نگاهی هم باید به زنانی داشت که همزمان مادر، همسر و روایتگر خستگی‌ناپذیر رویدادهای شهرند؛ بانوان خبرنگار و عکاسی که هر روز بار سنگین اطلاع‌رسانی را بر دوش می‌کشند.

بحث مهریه در ایران امروز بیش از آنکه به خود مهریه مربوط باشد، به شکاف‌های قانونی در ساختار ازدواج برمی‌گردد؛ شکاف‌هایی که باعث شده این نهاد سنتی نقشی فراتر از کارکرد اصلی‌اش بگیرد و به تنها ابزار جبران محدودیت‌های حقوقی زنان تبدیل شود.

معلولیت نامرئی واقعیتی است که در ظاهر دیده نمی‌شود، اما هر روز بر زندگی افراد اثر می‌گذارد؛ وضعیتی که به‌دلیل پنهان بودنش اغلب جدی گرفته نمی‌شود و همین نادیده‌ماندن، چالش اصلی میلیون‌ها فردی است که با محدودیت‌های خاموش اما واقعی زندگی می‌کنند.