سرویس خبری نویسنده

با افزایش جمعیت سالمندان در ایران، مسئله اوقات فراغت این قشر به یک بحران اجتماعی در حال رشد تبدیل شده است. در شهری مثل تبریز، که سالمندان بخش قابل‌توجهی از ساکنان آن را تشکیل می‌دهند، نبود برنامه‌های هدفمند و فضاهای مناسب برای گذران این ایام، نشانه‌ای از غفلت جمعی ماست؛ غفلتی که ممکن است تاوان آن را نسل‌های بعدی نیز بپردازند.

هر سال صدها حادثه رانندگی تنها به دلیل یک لحظه غفلت یا طغیان خشم در جاده‌ها رخ می‌دهد. در حالی که تعمیر و نگهداری خودروها به عنوان یک اصل کلیدی مورد تأکید قرار گرفته، بی‌توجهی به سلامت روان راننده‌ها همچنان یکی از مهم‌ترین عوامل حوادث رانندگی است. جاده‌ها فقط با لاستیک و بنزین ایمن نمی‌شوند؛ تعادل روانی پشت فرمان، ضامن جان خود ما و همه جامعه است.

با اینکه فعالیت بدنی و ورزش، بخشی جدایی‌ناپذیر از رشد همه‌جانبه دانش‌آموزان محسوب می‌شود، اما آموزش درس ورزش در مدارس ایران با چالش‌های ساختاری و فرهنگی متعددی روبه‌روست که آینده سلامت نسل جدید را تهدید می‌کند.

روز قلم، یادآور مسئولیت سنگین واژه‌ها و اندیشه‌هایی است که به دست قلم جاری می‌شوند؛ ابزاری که فراتر از ثبت وقایع، می‌تواند جامعه‌ای را به سوی روشنی و حقیقت یا مسیر گمراهی و سردرگمی ببرد. آنچه امروز نگاشته می‌شود، فردای اندیشه‌ها و سرنوشت نسل‌ها را رقم می‌زند.

رشد شتابان موتورسواری در میان نوجوانان ایرانی، اگرچه به ظاهر نشانی از جسارت، هیجان و میل به استقلال است، اما واقعیت تلخ دیگری را نیز آشکار کرده: افزایش آسیب‌های جسمی، روانی، و گاهی افت تحصیلی. در این میان، توجه جدی خانواده، مدرسه و مسئولان به آموزش، نظارت و تقویت عزت‌نفس، مهم‌ترین راهکار برای ساختن آینده‌ای امن‌تر و پویاتر برای نسل امروز به شمار می‌آید.

در روزگاری که هر صبح با سیلی از به‌روزرسانی‌ها و ابزارهای نو از خواب بیدار می‌شویم، فناوری به همان اندازه که نوید آینده را می‌دهد، بذر اضطراب را نیز در ذهن‌ها می‌کارد. آیا وقت آن نرسیده‌ است که به جای تسلیم شدن در برابر موج پایان‌ناپذیر تغییرات دیجیتال، سکان انتخاب و حذف آگاهانه را به دست بگیریم؛ تا ذهن‌مان در میان این شتاب بی‌امان، اندکی آرامش بیابد؟

امروز، سبک زندگی آنلاین نه‌تنها مسیر یادگیری کودکان را شکل می‌دهد، بلکه سرنوشت تحصیلی و عاطفی فردای آن‌ها را نیز رقم می‌زند. سؤال این‌جاست: در مدیریت این دریای بی‌کران، خانواده تا چه اندازه آگاه و همراه است؟

شعر زیبای سهراب را با هم مرور کنیم:
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب
یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.
آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب…