سرویس خبری یادداشت

در سال‌های اخیر، بحث خشونت علیه زنان بیشتر به رفتارهای آشکار، ساختاری یا اجتماعی معطوف بوده است؛ اما در دل بسیاری از خانواده‌ها، نوعی خشونت

مفهوم مادری در طول تاریخ از یک وظیفۀ طبیعی و بدیهی به نقشی اجتماعی و قابل نقد بدل شده است؛ نقشی که گاه ابزاری برای کنترل زنان بوده و امروز نیازمند بازخوانی و بازتعریف است.

رواج گسترده‌ی انواع پروتزها و کالاهای موسوم به زیبایی، امروز به یکی از نگرانی‌های جدی اجتماعی بدل شده است؛ پدیده‌ای که با پشتیبانی نظام سرمایه‌داری و موج‌های مد، نه‌تنها سلیقه و هویت زنان را هدف می‌گیرد، بلکه با ایجاد معیارهای کاذب زیبایی، آنان را به سمت خودفریبی، ناخرسندی از بدن و وابستگی دائمی به کالاهای ظاهرساز سوق می‌دهد.

رزا جمالی، شاعر و مترجم پیشرو زاده‌ تبریز، از دهه ۱۳۷۰ تا امروز یکی از جریان‌سازترین صداهای شعر معاصر بوده است؛ صدایی که با تجربه‌گری، جسارت زبانی و نگاه اسطوره‌ای خود، مسیر تازه‌ای در روایت زنانه و پسامدرن شعر فارسی گشود.

دو استاد فلسفه با دو درس ماندگار—پرسشگری درست و سکوتِ آگاهانه—چنان تأثیری بر مسیر فکری و زندگی من گذاشتند که امروز نیز هر انتخاب و هر نگاهی را با یاد آن‌ها شکل می‌دهم؛ درس‌هایی که نشان می‌دهند فلسفه نه در کتاب‌ها، بلکه در شیوه زیستن ما جاری است.

در حالی که تکلیف باید ابزاری برای یادگیری باشد، در بسیاری از مدارس امروز به باری سنگین و بی‌هدف تبدیل شده؛ باری که نه مهارتی می‌سازد و نه به رشد کودک کمک می‌کند، بلکه صرفاً نمایش فعالیت مدرسه را تقویت می‌کند.

۲۷ آبان، سالروز درگذشت صمد دیلمقانی موحد، فیلسوف، پژوهشگر برجسته عرفان نظری و از چهره‌های اثرگذار در مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی است؛ اندیشمندی که در تلفیق فلسفه و عرفان، راهی تازه گشود و با آثار پژوهشی درخشان خود میراثی ارجمند برای فرهنگ ایران به‌جا گذاشت.