سرویس خبری دلنوشته

در میان شاهکارهای ادبیات معاصر ایران، شعر «حیدربابا» سیدمحمدحسین شهریار جایگاهی منحصربه‌فرد دارد؛ شعری که نه تنها در دل آذربایجان، بلکه در سراسر ایران، از خانه‌های روستایی تا سالن‌های دانشگاهی، از مراسم عزاداری تا جشن‌های نوروزی، خوانده و بازخوانی می‌شود. این اثر، فراتر از یک منظومه عاشقانه یا عرفانی، یک پدیده فرهنگیاجتماعی است که ریشه در هویت جمعی، حافظه تاریخی و احساسات عمیق انسانی دارد. شهریار در «حیدربابا» نه تنها شاعر است، بلکه مردم‌نگار، تاریخ‌نگار احساسات، و صدای خفته‌ی نسل‌ها است. صدایی که از دل خاک، از زیر باران کوهستان، از میان اشک مادران و خنده‌ی کودکان بی‌گناه بلند می‌شود تا به ما یادآوری کند: انسان، پیش از هر چیز، انسان است.

شهریور ۱۳۷۶ بود، بعد از گرفتن دیپلم و مشخص شدن قبولیم در دانشگاه، در میدان ساعت آقای شفایی رو دیدم،مرحوم شفایی را من از سال‌ها قبل می شناختم. 

جنگ دردهایمان را بزرگ‌تر می‌کند…

گاهی باید پشت سرمان را نگاه کنیم و اسامی کسانی را که گلهایی سر راهمان کاشتند نیم نگاهی بکنیم و قدردان محبت‌هایی که از سر بی‌ریایی نثارمان نمودند باشیم…

باران می‌بارد تا سیراب کند رودخانه‌ها و دریاها را…

نوشتن…
خواندن…
شعر…
بهانه خوبی است برای بیان حرفهایم…

از طبیعت همیشه درس زندگی یاد گرفته‌ام …

اصلا اسفند ماه عجیبی است؛ پر سر و صداترین ماه سال …