سرویس خبری یادداشت

مدتهاست که از «عصر پساسواد» سخن می‌گویند؛ دورانی که گویا انسان مدرن دیگر حوصله خواندن ندارد، کتاب از رونق افتاده و جای آن را تصاویر و ویدیوها گرفته‌اند. اما واقعیت شاید چیز دیگری باشد. ما نه به پساسوادگی رسیده‌ایم و نه گرفتار سطحی‌نگری شده‌ایم؛ بلکه شکل سوادمان تغییر کرده است.

۱۲ آبان یادآور تولد یکی از نام‌آورترین چهره‌های آواز ایرانی است؛ اقبال آذر (۱۲ آبان ۱۲۴۲ قزوین – ۳ اسفند ۱۳۴۹ تبریز)، هنرمندی که نامش با شکوه مکتب تبریز و روح پرشور موسیقی ایرانی پیوند خورده است.

در حالی‌که بسیاری از شهرهای دنیا با تکیه بر علم، فناوری و طراحی دقیق شهری به‌دنبال کاهش ترافیک هستند، در برخی نقاط شهر ما اقداماتی صورت می‌گیرد که نه‌تنها کمکی به روان‌سازی عبور و مرور نمی‌کند، بلکه مشکلات را دوچندان می‌سازد. یکی از این اقدامات، جدول‌گذاری‌های بی‌مورد در خیابان‌های کم‌عرض است؛ تغییری که ظاهر را منظم‌تر جلوه می‌دهد، اما در عمل، حرکت مردم و خودروها را دشوارتر می‌کند.

پشت در‌های بسته همان‌هایی که نگهبانان آرامشش بوده‌اند، حال تبدیل به دیوار‌های قفسی هولناک برای نفس کشیدن و زندگی کردنش شدند. نگاه‌های محبت‌آمیزی که یکباره تبدیل به صخره‌های سقوط او شدند. او که زمانی «همسر» بود و در جامعه مورد احترام قرار می‌‌گرفت، اکنون با برچسب «مطلقه»، «خانه‌دار» و حتی «نالایق»، در جامعه و خانواده‌‌‌ خود، به حاشیه رانده می‌‌‌‌شود و نادیده گرفته می‌شود.

چندسالی است که واژۀ جدیدی وارد خیلی از مکالمات روزمره شده است: بیش‌فکری (over-thinking). احتمالاً دوستانمان جایی نصیحتمان کرده‌اند که «اورتینک نکن»! یا شاید خودمان این تذکر را به بقیه داده باشیم که بیش‌ازحد به موضوعات فکر نکنند.

در اول آبان ۱۳۸۸، ایران یکی از چهره‌های ماندگار فرهنگ و زندگی روزمره‌اش را از دست داد؛ رزا منتظمی، زنی که نامش با طعم و عطر آشپزی ایرانی گره خورده است. او با کتاب هنر آشپزی، نه‌فقط دستور پخت غذاها، بلکه شیوه‌ای از زیستن را به مردم آموخت. منتظمی با نگاهی علمی و عاشقانه به آشپزی، از دل آشپزخانه اثری خلق کرد که به بخشی از حافظه‌ی جمعی ایرانیان بدل شد و هنوز پس از سال‌ها، ورق‌زدنش بوی خانه، صبر و خلاقیت می‌دهد.

در پیاده‌روهای شهر تبریز، نصب موانع فلزی به عنوان راهکاری برای جلوگیری از ورود موتورسواران و خودروها به این فضاها، نه تنها نتوانسته است از تردد غیرمجاز وسایل نقلیه جلوگیری کند، بلکه خود تبدیل به معضلی برای عابران پیاده شده است. با توجه به مشکلات متعدد، نیاز به تغییرات اساسی در رویکردها و اقدامات قانونی احساس می‌شود.

سالمندی مرحله‌ای طبیعی از چرخه زندگی است که هر انسانی دیر یا زود آن را تجربه خواهد کرد. جمعیت سالمندان در ایران و جهان با سرعت در حال افزایش است و این روند، فرصت‌ها و چالش‌های فراوانی را پیش روی جامعه قرار می‌دهد. در حالی که سالمندان سرمایه‌های ارزشمند جامعه محسوب می‌شوند و تجربه و خرد آن‌ها می‌تواند چراغ راه نسل‌های آینده باشد، متأسفانه در بسیاری موارد شاهد بی‌توجهی به نیازهای مادی و عاطفی این قشر هستیم.