متأسفانه، در برخی مناطق خلوت شهر، دسته‌هایی از دختران و پسران نوجوان و…، شب هنگام که رفت و آمد بر روی پل‌های عابر پیاده کاهش می‌یابد، آنجا گرد هم می‌آیند. از آنجایی که نوری و چراغی وجود ندارد و تابلوهای تبلیغاتی هم محیط را از دیدرس خارج و استتار می‌کنند، این مکان‌ها، به ویژه شب هنگام، به محیط‌هایی ناامن بدل شده‌اند.
این پتانسیل آسیب، روز به روز در حال افزایش است؛ چرا که معمولاً برخی مکان‌ها کم‌کم و به‌طور خودبه‌خود (بدون قرار و مدارهای رسمی) کارکردهایی ویژه می‌یابند و به پاتوق تبدیل می‌شوند.
بنابراین، با نگاهی جامعه‌شناختی به شرایط امنیت مردم، به‌ویژه دختران و زنان، واجب به نظر می‌آید که مسئولین عنایتی ویژه نمایند و عطای اقتصادی بنرهای تبلیغاتی روگذرها را به لقا بخشیده و بر اماکن عمومی نظارت کنند و مکان‌های مذکور را لامپ‌کشی و دوربین نصب نمایند.
در طراحی محیط‌های شهری باید نتایج پنهان را هم لحاظ کنیم… قصد آشکار از ایجاد روگذرها بر همگان معلوم است: آسایش و رفاه شهروندان… اما آیا پل‌هایی پوشیده از تابلوها، تنگ و تاریک و…، ما را به هدفمان نزدیک‌تر می‌کند یا دورتر؟!
به قلم: دکتر نرمینه معینیان