سرویس خبری نویسنده

در حالی که ایران با پیشینه‌ای غنی و طبیعتی چهارفصل، یکی از کشورهای مستعد در حوزه گردشگری محسوب می‌شود، شعار امسال روز جهانی گردشگری یعنی «تحول پایدار»، بار دیگر اهمیت توسعه مسئولانه و آینده‌نگر این صنعت را یادآور می‌شود. استان آذربایجان شرقی، با ترکیبی از میراث تاریخی، تنوع فرهنگی و جاذبه‌های طبیعی، نمونه‌ای گویا از ظرفیت‌ها و چالش‌های این مسیر در مقیاس منطقه‌ای است.

بار دیگر زمین را کنده‌اند، بلوک‌ها را بیرون ریخته‌اند.

ابتدا گمان می‌کنم شاید مربوط به اموری از قبیل کابل‌کشی و… باشد…

آمارهایی که مرتب از افزایش نرخ «تجرد قطعی» می‌گویند، اغلب با نگرانی‌های بزرگ‌نمایی‌شده همراه می‌شوند. اما واقعیت این است که بسیاری از این نگرانی‌ها ریشه در نگاه سنتی به ازدواج و خانواده دارند؛ نگاهی که امروز با تغییرات اجتماعی، پزشکی و فرهنگی دیگر نمی‌تواند مرجع قطعی قضاوت باشد.

وقتی به اشعار شهریار شاعر دلها، سید محمدحسین بهجت تبریزی، فکر می‌کنم، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید، گستره‌ی وسیع احساسات و مضامینی است که او در اشعارش به تصویر کشیده؛ از عشق به ایران و زیبایی‌های بی‌بدیع طبیعت گرفته تا ارادت خالصانه و وصف‌ناپذیرش به ساحت قدسی اهل بیت (ع) و خاندان پیامبر. اما در میان این دریای بیکران، اشعار مذهبی او، گویی بند نافی است که جان و روح ما را به معنویت و باورهای عمیق شیعی پیوند می‌زند.

در استایل، همیشه چیزی فراتر از ظاهر وجود دارد. چیزی که نه فقط دیده می‌شود، بلکه احساس می‌شود. ممکن است یک کت و شلوار گران‌قیمت یا پیراهنی با طراحی خاص و لاکچری توجه را جلب کند، اما بدون یک کفش باکیفیت، تمیز و متناسب، همه‌ آن زیبایی در هوا معلق می‌ماند؛ بی‌ریشه، بی‌وزن، بی‌اثر.

«دستی به اتحــاد برآرید و عـدل و داد / با دست اتحـــاد تــوان دادِ عـــدل داد

ایران به معنــویت جاوید زنــده بـود / این زنده مرده است که آن مرده زنـده باد»

این دو بیت از شهریار، به روشنی بر اهمیت اتحاد و عدالت تأکید دارند و نگاهی عمیق به هویت ایران و جایگاه آن در تاریخ ارائه می‌دهند.

شعر محمدحسین شهریار، تنها در کتاب‌ها نماند؛ از کافه‌های قدیمی تهران تا رادیو تبریز، از دل آواز ایرانی تا نغمه‌های موسیقی عاشیقی، شعر او راه خودش را به موسیقی باز کرد. شهریار فقط شاعر نبود؛ صدای دلِ مردم بود که موسیقیدان‌ها هم شنیدند.

سگ‌ها، همراه وفادار انسان‌ها از دیرباز، امروز هم با سرگردانی، آسیب‌پذیری و تضاد رفتار انسان‌ها مواجه‌اند؛ موجوداتی که وابسته به ما هستند، اما همچنان قربانی تصمیم‌ها، محدودیت‌ها و خطرات محیط شهری‌اند.

با وجود آن‌که تبریز مهد تولد نخستین سینمای ایران و زادگاه یکی از چهره‌های پیشگام این هنر، «خان‌بابا معتضدی» است، اما آمارهای رسمی سال ۱۴۰۴ نشان می‌دهند که این شهر در میان کلان‌شهرهای ایران، پایین‌ترین میزان مراجعه به سینما را دارد. این در حالی است که سینما، نه‌تنها ابزاری برای سرگرمی، بلکه یکی از قدرتمندترین ابزارهای فرهنگی، آموزشی و اجتماعی در جهان امروز شناخته می‌شود. بررسی روند شکل‌گیری سینما در ایران و مقایسه آن با سینمای کشورهای منطقه از جمله ترکیه، نشان می‌دهد که فاصله‌ای معنادار در استفاده از ظرفیت‌های این صنعت بین ما و آن‌ها شکل گرفته است. آیا زمان آن نرسیده که دوباره از تبریز، خاستگاه نخستین سینمای ایران، جریانی نو در بازآفرینی این هنر آغاز شود؟