ستارخان در ۲۸ مهر ۱۲۴۵ در ورزقان به دنیا آمد و به عنوان یکی از سرداران جنبش مشروطه ایران شناخته می‌شود. وی با روحیه‌ای مقاوم و شجاع، در جریان قیام مشروطه در تبریز به دفاع از حقوق مردم و قانون اساسی پرداخت و به همین دلیل به لقب «سردار ملی» مفتخر شد.
ستارخان پس از ورود به تبریز و اقامت در محله امیرخیز، مدتی سوار حاکم خراسان بود و سپس به خدمت ژاندارمری درآمد. در این دوران، به عنوان تفنگدار ولیعهد مظفرالدین میرزا فعالیت داشت، اما به دلیل برخوردهایش با مأمورین، مورد تعقیب قرار گرفت.
با آغاز انقلاب مشروطه، ستارخان به عنوان فرمانده نیروهای آزادیخواه در تبریز، در مقابل قوای دولتی و خوانین محلی که برای سرکوب قیام اعزام شده بودند، مقاومت جانانه‌ای کرد. تبریز به مدت ۱۱ ماه محاصره شد و مردم با مشکلات فراوانی روبه‌رو گردیدند، اما پایداری و مقاومت ستارخان و همراهانش موجب شد تا با مداخله قنسولگری‌های روس و انگلیس، محاصره شکسته شود و نیروهای دولتی عقب‌نشینی کنند.
پس از پایان محاصره، به دلیل حضور سربازان روسی و فشارهای سیاسی، ستارخان به همراه جمعی دیگر از آزادیخواهان به قنسولگری عثمانی پناهنده شد و سپس به تهران مهاجرت کرد. در تهران از او استقبال شد و از سوی مجلس شورای ملی مورد تجلیل قرار گرفت.
با وجود حمایت‌های مجلس، در جریان تصمیم دولت مشروطه برای خلع سلاح گروه‌های مسلح، ستارخان با این اقدام مخالفت کرد که منجر به درگیری و زخمی شدن وی شد و در نهایت مجبور به تسلیم گردید.
ستارخان در ۲۵ آبان ۱۲۹۳ در تهران درگذشت و آرامگاهش در باغ طوطی شهر ری قرار دارد. او همچنان به عنوان نمادی از مقاومت و پایمردی در راه آزادی و عدالت در تاریخ ایران باقی مانده است.